Polskie Radio

Kolorowa (i długa!) opowieść o muzycznej tradycji, czyli Kaja i Janusz Prusinowscy ożywiają piosenki, tańce i zabawy, którymi dawno, dawno temu rozbrzmiewały pola, lasy i… przytulne, wiejskie domostwa.

Prusinowscy grać na ludowych instrumentach i śpiewać w sposób możliwie bliski temu, jak robiło się to dawno, dawno temu, przez lata uczyli się od wiejskich muzykantów. Dziś sami są mistrzami, z ogromnym - liczonym nagraniami, koncertami i nagrodami - dorobkiem. I równie ogromnym wpływem na wszystkich, którzy pragną, by muzyczna tradycja nigdy nie stała się przeszłością, a była żywą częścią przyszłości.

Muzyka Chopina, Elsnera i Dobrzyńskiego, 150-letni angielski fortepian i małżeński duet wirtuozów. Grając na cztery ręce, Agnieszka i Krzysztof Książkowie stworzyli album bez precedensu w światowej fonografii.

Ukochany kompozytor Polaków miał zaledwie 16 lat, gdy - nie bez wpływu Józefa Elsenera, swojego nauczyciela w warszawskim Konserwatorium, który z upodobaniem pisał muzykę na cztery ręce - przeniósł na papier wariacje na temat „Pieśni Moore’a” niemieckiego kompozytora Ferdynanda Riesa. Młodzieńczy rękopis geniusza, stworzony trochę dla zabawy, a trochę z towarzyskiej konieczności, nigdy nie trafił do druku. Jego fragmenty odnalazły się dopiero w latach 60. XX wieku, a całość zrekonstruował pianista i kompozytor Jan Ekier. I choć trwający ok. 7 minut utwór nie jest częścią chopinowskiego, żelaznego kanonu, to dla współczesnych, młodych artystów okazał się pretekstem, by stworzyć fascynującą opowieść o salonowym muzykowaniu w Warszawie w początkach XIX wieku.

„Cellotapes” to zbiór utworów na wiolonczelę (często nagrywaną na wiele nakładających się  ścieżek) i subtelną elektronikę. Także gra słów: tytuł w języku angielskim oznacza po prostu „taśmy klejące”, a zamysłem Michała Pepola jest, aby te „taśmy” były ideą spinającą różne gatunkowo utwory w spójną całość: Bach vs. współczesność, fonograficzna premiera słynnej kompozycji Pawła Mykietyna, kultowe dzieła europejskiego i amerykańskiego minimalizmu. I - przede wszystkim - nowa, autorska muzyka, którą Pepol już teraz kreśli swoje działania w przyszłości.

Jeden z najsłynniejszych albumów w historii polskiego rocka, otoczony legendą, ponadczasowy. Wyczekiwana przez fanów reedycja brzmi i wygląda perfekcyjnie.

Dwie płyty analogowe zostały opakowane w lśniącą lakierem podwójną kopertę typu gatefold, a w środku znalazło się miejsce na długi wspominkowy tekst. Ikoniczny front okładki - z jaskrawo zielonym logotypem zaprojektowanym przed Edwarda Lutczyna - prezentuje się oszałamiająco.

A muzyka…

Najsłynniejsze nagranie koncertowe w historii polskiego rocka. Ponad 40 lat po premierze do sklepów trafia dwupłytowe, winylowe wznowienie drugiego albumu Perfectu.

Październikowy wieczór ’82. Na dworze ciemna i zimna noc stanu wojennego, a w warszawskim klubie Stodoła blask i żar. Gra zespół Perfect w pierwszym, legendarnym składzie: na gitarach Zbigniew Hołdys i Andrzej Urny, na gitarze basowej Andrzej Nowicki, na perkusji Piotr Szkudelski. Przy mikrofonie Grzegorz Markowski, do niedawana obiecujący aktor teatralny, dziś bóg rocka, spocony, z obnażonym torsem, owijający sobie publiczność wokół palca.

Po przerwie wymuszonej przez komunistyczne władze był to pierwszy koncert zespołu, którego słuchała cała Polska. Nakład debiutanckiego albumu z niezapomnianą białą okładką sięgnął trzystu tysięcy egzemplarzy. W radiu tej muzyki nie można było usłyszeć, ale grało się ją na każdej prywatce, aż do zdarcie płyty. Posłuchać jej na żywo było marzeniem każdego nastolatka.

Henryk Miśkiewicz, wiek: 70+, zawód: geniusz saksofonu altowego. „Come Back…” to pierwszy w jego trwającej ponad pół wieku karierze album z big bandem i… zaskakujący powrót do przeszłości.

W ciągu trwającej ponad 50 lat kariery Henryk Miśkiewicz wszedł na większość szczytów, o jakich może marzyć polski jazzman: tworzył bestsellerowe płyty na czele zespołów małych
i dużych, zdobywał Fryderyki, (w tym Złotego za dorobek życia), występował z orkiestrami symfonicznymi, z którymi wykonywał kompozycje napisane specjalnie dla niego, nagrywał
i koncertował u boku światowych gwiazd. Ukochany saksofonista Polaków, który nigdy nie stracił radości z muzykowania, szczyci się wyjątkowym, momentalnie rozpoznawalnym tonem. Gładkość i słodycz improwizowanych, bajecznie melodyjnych fraz jego altu, sąsiaduje tu z zadziorną nonszalancją i muzyczną agresją. Kombinacja doskonała.

Kompozytor i multiinstrumentalista Damian Sikorski debiutuje jako lider własnego Projektu i autor albumu, dzięki któremu obraz polskiej muzyki wzbogaca się o dziesięć alt-popowych perełek.

Damian Sikorski gra na wielu instrumentach (ale przede wszystkim na gitarze basowej), komponuje i pisze teksty piosenek. Jako dziennikarz radiowej Czwórki w autorskich audycjach łowi nowe talenty (akcja „Wydaj płytę z Będzie głośno!”) i prezentuje te już uznane. Był członkiem zespołów Menski, Nocny Stróż i Quidam, koncertował u boku Colina Bassa z legendarnej grupy Camel, występuje jako basista w koncertowym składzie hip-hopowej grupy Hemp Gru. Teraz - krótko po 40. urodzinach - świętuje premierę albumu, na którym podsumowuje doświadczenia (muzyczne i życiowe), spełnia marzenia i ujawnia swoją artystyczną wrażliwość.

Anna Rusowicz prezentuje album wypełniony słonecznym blaskiem, życiową mądrością i paradą muzycznych wspaniałości.

„Dziewczyna Słońca” to dziesięć piosenek zainspirowanych muzycznym bogactwem hippisowskiej złotej ery przełomu lat 60. i 70. XX wieku. Wokalistce towarzyszy zespół wirtuozów, którzy podróżują z nią po ścieżkach soulu, rocka, rhythm and bluesa, gitarowego popu, a nawet jazzu.

Anna Rusowicz prezentuje album wypełniony słonecznym blaskiem, życiową mądrością i paradą muzycznych wspaniałości.

„Dziewczyna Słońca” to dziesięć piosenek zainspirowanych muzycznym bogactwem hippisowskiej złotej ery przełomu lat 60. i 70. XX wieku. Wokalistce towarzyszy zespół wirtuozów, którzy podróżują z nią po ścieżkach soulu, rocka, rhythm and bluesa, gitarowego popu, a nawet jazzu.

Anna Rusowicz prezentuje album wypełniony słonecznym blaskiem, życiową mądrością i paradą muzycznych wspaniałości.

„Dziewczyna Słońca” to dziesięć piosenek zainspirowanych muzycznym bogactwem hippisowskiej złotej ery przełomu lat 60. i 70. XX wieku. Wokalistce towarzyszy zespół wirtuozów, którzy podróżują z nią po ścieżkach soulu, rocka, rhythm and bluesa, gitarowego popu, a nawet jazzu.

Anna Rusowicz prezentuje album wypełniony słonecznym blaskiem, życiową mądrością i paradą muzycznych wspaniałości.

„Dziewczyna Słońca” to dziesięć piosenek zainspirowanych muzycznym bogactwem hippisowskiej złotej ery przełomu lat 60. i 70. XX wieku. Wokalistce towarzyszy zespół wirtuozów, którzy podróżują z nią po ścieżkach soulu, rocka, rhythm and bluesa, gitarowego popu, a nawet jazzu.

Poezja, jazz i autorski slalom między muzycznymi stylami - Tadeusz Olchowski śpiewa o dojrzałej miłości, przemijaniu, godzeniu się z losem i ulotnych chwilach zachwytu.

Nie uczestniczy w wyścigu zwanym show-biznesem, za to pielęgnuje swoje literackie i muzyczne pasje, ciesząc się uznaniem słuchaczy, którzy poznali go kilka lat temu dzięki piosence „Janusze”, przewrotnym wyznaniu sympatii wobec statystycznego rodaka. Kompozytorskie, autorskie i wykonawcze doświadczenie, zdobywane tu i tam przez kilka dekad pracy fortepianie i mikrofonie, Tadeusz Olchowski wykorzystał, przygotowując w 2021 r. debiutancki album „Tadek”. Kontynuacja - czyli „Poczekalnia” - dokumentuje nie tylko rozwój muzycznej wizji, ale i zmianę lirycznej optyki: tym razem osią opowieści zawartej w piosenkach są uczucia.

Słoneczny rock and roll, przy którym fale we Władysławowie i Chałupach dorównują tym z Waikiki , a zabawa po udanym surfowaniu kończy się później niż zaczyna nowy dzień.

Zombi to bezlitosny i bezrozumny żywy trup, ale złowieszczy tytuł płyty jest tak naprawdę wołaniem o przebudzenie i czerpanie radości z życia, uwolnienie się z oplatających nas - dosłownie i metaforycznie - kabli, telefonów, tabletów i laptopów. Dla członków warszawskiego tria - po godzinach fanatyków wysokiej fali - motywacją do tworzenia (i głównym motywem albumu) była i jest ucieczka od technologii do człowieczeństwa, natury i… surfingu.

Międzynarodowe inspiracje, natchnione kompozycje, wybitni wykonawcy. Nowa płyta Polskiego Radia to bilet do azylu, w którym harmonię ośmiu ludzkich głosów dopełnia brzmienie najbardziej polskich „skrzypiec” na świecie - suki biłgorajskiej.

Kolędy na Boże Narodzenie i Wielkanoc, czyli wyśpiewany sercem prezent od Kai i Janusza Prusinowskich, wirtuozów i niestrudzonych ambasadorów polskiej muzyki tradycyjnej.

Lora Szafran zaprosiła do nagrania płyty dwoje gości – saksofonistę Henryka Miśkiewicza (którego słyszymy w „Tomaszowie” i piosence „Groszki i róże”) oraz śpiewającą Agę Zaryan (z którą panie zaśpiewały w duecie „Grande Valse Brillante”). Ta ostatnia powiedziała o Szafran: U Lory najważniejsze są szczerość i bycie sobą. Taka jest Lora Artystka i Lora Człowiek! Słychać to w każdej piosence na tej płycie!

Tamara Granat (laureatka prestiżowych konkursów pianistycznych, animatorka kultury i wieloletnia liderka DUO GRANAT) i Adrian Kreda (obecnie dziekan w Konserwatorium Muzycznym
w szwajcarskiej Genewie) znają się od 35 lat. Podzielają pasję do gry w duecie i potrzebę realizacji ambitnych, nietuzinkowych przedsięwzięć. Są m.in. autorami opracowania tango operity Astora Piazzolli „Maria de Buenos Aires” na dwa fortepiany, głos, parę taneczną i perkusję, jako pierwsi w Polsce zaprezentowali koncert Maksa Brucha op. 88a (z wenezuelskim dyrygentem Gerardo Estradą i Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Częstochowskiej), grywają koncerty z orkiestrami i recitale na całym świecie, prezentując zarówno autorskie wizje i projekty, jak i repertuar klasyczny; nagrywają płyty oraz programy radiowe i telewizyjne, prowadzą międzynarodowe kursy mistrzowskie; nie stronią od muzyki popularnej (program „Melodie dużego ekranu”).

Tamara Granat (laureatka prestiżowych konkursów pianistycznych, animatorka kultury i wieloletnia liderka DUO GRANAT) i Adrian Kreda (obecnie dziekan w Konserwatorium Muzycznym
w szwajcarskiej Genewie) znają się od 35 lat. Podzielają pasję do gry w duecie i potrzebę realizacji ambitnych, nietuzinkowych przedsięwzięć. Są m.in. autorami opracowania tango operity Astora Piazzolli „Maria de Buenos Aires” na dwa fortepiany, głos, parę taneczną i perkusję, jako pierwsi
w Polsce zaprezentowali koncert Maksa Brucha op. 88a (z wenezuelskim dyrygentem Gerardo Estradą i Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Częstochowskiej), grywają koncerty z orkiestrami
i recitale na całym świecie, prezentując zarówno autorskie wizje i projekty, jak i repertuar klasyczny; nagrywają płyty oraz programy radiowe i telewizyjne, prowadzą międzynarodowe kursy mistrzowskie; nie stronią od muzyki popularnej (program „Melodie dużego ekranu”).

Wymienianie laurów i nazwisk, z którymi przyszło pojawiać się na scenie i w studiach nagraniowych klarneciście Szymonowi Klimie, pianiście Dominikowi Wani, kontrabasiście Adamowi Kowalewskiemu i perkusiście Przemysławowi Jaroszowi zajęłoby zbyt dużo czasu i miejsca. Nie mówiąc o ich własnych projektach i wybitnych nagraniach solowych.

Spotykali się w różnych przestrzeniach i składach, aż w głowie Szymona Klimy zakiełkował pomysł, a pozostali koledzy zgodzili się, że we czterech stanowią konglomerat, który spokojnie może przyjąć nazwę IMPROVISION QUARTET. Bo też improwizacja jest tym, co panom wspólnie wychodzi naprawdę znakomicie.

A ponieważ improwizować trzeba na jakiś temat, ci czterej postanowili sięgnąć najpierw do bogatej tradycji muzyki polskiej. Ich poprzednia płyta inspirowana była folkiem ze zbiorów Oskara Kolberga.

„Melodies. The Magic Mountain” jest drugą płytą tego składu, którego członkowie zdążyli się już zaprezentować fanom jazzu w kilkunastu krajach, na trzech kontynentach, jako wrażliwi artyści o niezwykle lirycznym podejściu do tworzonej przez siebie muzyki.

Duet autorski Jeremi Przybora – autor tekstów i Jerzy Wasowski – kompozytor pojawił się ze swoim Kabaretem w Telewizji Polskiej, wkrótce po jej powstaniu, jesienią 1958 roku. Przez kolejne osiem lat twórcy regularnie dostarczali widzom znakomitą rozrywkę, snując opowieści, sami wykonując swoje utwory oraz zapraszając do ich wykonania wschodzącą elitę polskich aktorów: Kalinę Jędrusik, Barbarę Krafftównę, Aleksandrę Śląską, Krystynę Sienkiewicz, Irenę Kwiatkowską, Wiesława Michnikowskiego, Mieczysława Czechowicza, Wiesława Gołasa, Edwarda Dziewońskiego, Bohdana Łazukę i jeszcze kilkoro innych.

Wykształcony w Państwowym Policealnym Studium Wokalno-Aktorskim przy Teatrze Muzycznym w Gdyni, a potem na Wydziale Wokalno-Aktorskim Akademii Muzycznej w Gdańsku aktor i wokalista Marek Kaliszuk zagrał do roku 2015 ponad dwadzieścia ról w Teatrze Muzycznym w Gdyni i kilka w spektaklach innych teatrów muzycznych w Polsce.

Kiedy w roku 2014 roku bezapelacyjnie wygrał drugą edycję programu Twoja twarz brzmi znajomo, a jego metamorfozy z wcieleniem się w rolę Marii Callas na czele przeszły do historii show zrozumiał, że czas odejść od przeszłości musicalowej.

Wykształcony w Państwowym Policealnym Studium Wokalno-Aktorskim przy Teatrze Muzycznym w Gdyni, a potem na Wydziale Wokalno-Aktorskim Akademii Muzycznej w Gdańsku aktor i wokalista Marek Kaliszuk zagrał do roku 2015 ponad dwadzieścia ról w Teatrze Muzycznym w Gdyni i kilka w spektaklach innych teatrów muzycznych w Polsce.

Kiedy w roku 2014 roku bezapelacyjnie wygrał drugą edycję programu Twoja twarz brzmi znajomo, a jego metamorfozy z wcieleniem się w rolę Marii Callas na czele przeszły do historii show zrozumiał, że czas odejść od przeszłości musicalowej.

Krążek „Wszystkiemu wbrew” jest piątą w karierze i czwartą wydawaną przy współudziale Polskiego Radia płytą zespołu NaVi. Czas biegnie szybko i jubilat – Paweł Poszytek, lider i gitarzysta grupy – z zaskoczeniem zdał sobie w pewnej chwili sprawę, że w tym roku mija trzydzieści lat od kiedy po raz pierwszy zaistniał na zawodowej scenie z zespołem RADIO 24.

By swój jubileusz świętować możliwie najbardziej godnie, Poszytek poprosił o udział w nagraniu najnowszej płyty swego obecnego składu czworo wokalistów, którzy w różnych momentach istnienia NaVi spełniali się przy mikrofonie zespołu, czy to w studiu, czy na koncertach. Wszyscy łatwo zgodzili się uhonorować jubileusz lidera i tak powstał zestaw dziesięciu utworów, skomponowanych i napisanych przede wszystkim przez Pawła Poszytka i perkusistę NaVi – Przemka Kuczyńskiego.

W kolejnych piosenkach słyszymy obecną wokalistkę NaVi – Annę Rosochacką, która wykonuje tytułowy utwór płyty: „Wszystkiemu wbrew” i jeszcze dwie inne piosenki oraz śpiewających po dwa razy Grzegorza Wilka i Sonię Stochmiałek, aż wreszcie w zamykającej płytę piosence „Statki”, której premiera towarzyszy pojawieniu się krążka w przestrzeni cyfrowej i tradycyjnych sklepach, słyszymy Anię Szarmach.

Otrzymujemy od Kabaretu OT.TO dziesięć zupełnie nowych piosenek, które zespół uzupełnił swoimi wakacyjnymi przebojami, znanymi dobrze utworami „To już lato” i „Wakacje”, a jako bonus na płycie pojawia się kultowa „Zasmażka”. Problemem twórców było wybranie tych dziesięciu spośród znacznie większej liczby propozycji przygotowanych muzycznie przez cały zespół i z tekstami, które wyszły spod piór Ryszarda Makowskiego i Wiesława Tupaczewskiego.

Po raz pierwszy do przestrzeni cyfrowej trafia zestaw ponad pięćdziesięciu nagrań studyjnych i koncertowych piosenek Stanisława Grzesiuka, utrwalonych przez Polskie Radio w latach 1959-1962 oraz niemal trzydzieści bardzo krótkich monologów, bądź komentujących umieszczone na albumie piosenki, bądź opowiadających, jak warszawska ulica kiedyś wyglądała i żyła.

Premierowo ten zestaw nagrań ukazał się nakładem Agencji Muzycznej Polskiego Radia (jeszcze jako Radiowej Agencji Fonograficznej) w formie dwupłytowego albumu CD,  w 2007 roku, czyli ponad piętnaście lat temu.  Pierwszego wznowienia wyczerpanego nakładu Polskie Radio dokonało w roku 2015.

Oto drugi zestaw nagrań Mieczysława Kosza wynalezionych w Archiwum Polskiego Radia. Szesnaście utworów zarejestrowanych w latach 1967-1971, głównie w studiach Polskiego Radia, dwa zaś pochodzą z recitalu Kosza w warszawskiej Filharmonii Narodowej podczas Jazz Jamboree ’70. Nagrania te nigdy wcześniej nie były prezentowane na płytach.

Połowa z proponowanych utworów jest autorstwa Mieczysława Kosza. Reszta to jazzowe standardy, popowe hity polskie i zagraniczne, a nawet nokturn Ferenca Liszta i melodia ludowa. Wszystkie interpretowane przez Kosza w sposób niedostępny nikomu innemu. Muzyka była dla tego pianisty sposobem wyrzucenia z siebie kłębiących się w nim emocji, nie zaś patentem na wirtuozerskie tanie sztuczki.