Polskie Radio

„Z partyjnym pozdrowieniem. 12 hitów w stylu lambada hardcore”

Polskie Radio z nostalgicznym pozdrowieniem prezentuje wyjątkową - bogato ilustrowaną i wspaniale brzmiącą - winylową reedycję pierwszej – legendarnej płyty Big Cyca.

Już to grali, i to wiele razy, bo od premiery jednego z najbardziej popularnych albumów epoki wczesnego Balcerowicza niedługo minie 35 lat (słownie: trzydzieści pięć). Rock and roll w postaci czystej, prostej i szczerej. Przeboje, o których w czasach bez Internetu i telefonów komórkowych wieści docierały do wsi, miasteczek i metropolii. Słowa, które znali duzi i mali. Melodie, które niesione wiatrem ustrojowych i gospodarczych zmian trafiły pod strzechy, blachy i dachówki.

Pierwszy nakład „Z partyjnym pozdrowieniem…” wydało w 1990 państwowe wówczas przedsiębiorstwo Polskie Nagrania „Muza” pod utworzonym specjalnie na tę okazję szyldem Pomarańczowa Muza (oczywista aluzja do legendarnej Pomarańczowej Alternatywy). Były to czasy, gdy dobre płyty sprzedawały się w imponujących, idących w dziesiątki tysięcy egzemplarzy nakładach. Oficjalnie, bo kwitł już rynek piracki, dzięki któremu w ręce nastoletnich Polaków trafiły kolejne setki tysięcy, przeważnie marnie wyglądających i jeszcze gorzej brzmiących fonogramów.

Upamiętnienie światowej sławy dyrygenta i kompozytora oraz mistrzowski popis czołowych polskich zespołów symfonicznych: Orkiestry Polskiego Radia w Warszawie i NOSPR w Katowicach.

Gdyby nie wypadek, któremu podczas wojny uległ w rodzinnym Lwowie, Stanisław Skrowaczewki (1923-2017) zostałby zapewne pianistą-wirtuozem. Kontuzjowany w obie dłonie poświęcił się jednak komponowaniu i dyrygowaniu orkiestrami - i jeszcze przed trzydziestką osiągnął spektakularne, europejskie sukcesy. Pracował w Krakowie, Wrocławiu, Katowicach i Warszawie, w Paryżu studiował u Nadii Boulanger, zdobywał laury międzynarodowych konkursów kompozytorskich i dyrygenckich. W 1956 r. poprowadził orkiestry z Cleveland, Nowego Jorku, Pittsburgha i Cincinnati, a w 1960 r. podjął decyzję o pozostaniu w USA na stałe. Zamieszkał w Minneapolis, gdzie szefował orkiestrze symfonicznej i skąd coraz częściej wyjeżdżał na zaproszenia filharmonii i oper w Nowym Jorku, Berlinie, Wiedniu, Londynie, Amsterdamie, Paryżu, Tokio… Nagrał dziesiątki płyt (zasłynął zwłaszcza interpretacjami monumentalnych dzieł austriackiego neoromantyka Antona Brucknera), nigdy też nie przestał pielęgnować związków z ojczyzną - zwłaszcza w ostatnich dekadach swojego życia był w Polsce częstym - witanym z honorami - gościem.

Pospieszalscy śpiewają (i grają) Herberta, Baczyńskiego, Norwida i innych, czyli największy rodzinny zespół w Polsce i wiersze największych polskich poetów.

Kiedy na początku lat 90. XX wieku bracia Jan, Karol, Marcin i Mateusz Pospieszalscy nagrali pierwszą płytę rodzinnego zespołu - legendarny już album z kolędami - więcej niż połowy obecnego składu Pospieszalskich nie było jeszcze na świecie. Dziś bez 15-osobowej (stan na listopad 2024) orkiestry trudno sobie wyobrazić polską scenę muzyczną. Tworzą ją wirtuozi wykształceni na polskich i europejskich muzycznych uczelniach, na co dzień grający w czołowych formacjach popowych, jazzowych, folkowych I hip-hopowych. O muzyce klasycznej nie wspominając.

Podczas jednego z regularnie zwoływanych rodzinnych zlotów-warsztatów, Mateusz Pospieszalski, jeden z nieformalnych liderów zespołu, saksofonista, kompozytor i człowiek-elektrownia, zaproponował, by przygotować album, na którym znalazłaby ujście pozamuzyczna pasja niemal wszystkich członków rodziny: czytanie wierszy.  Propozycja została przyjęta przez entuzjastyczną aklamację.

Mówi Mateusz Pospieszalski:  „To zespół, który funkcjonuje bez kalkulacji i biznes-planu, więc możemy na nikogo się nie oglądać i robić tylko to, na czym nam zależy. A ten album o dumna demonstracja naszych możliwości: jako kompozytorów i wykonawców. Ma działać na emocje, a dzięki słowom, także pobudzać intelektualnie.” 

Nieodkryty wcześniej skarb z archiwum Polskiego Radia: dwa koncerty Mieczysława Kosza na Jazz Jamboree w 1967 i 1968 r.

Niewidomy wirtuoz fortepianu zadebiutował na warszawskim święcie jazzu w 1967 r., zaledwie kilka miesięcy po przyjeździe do stolicy z Krakowa. Występując jako lider tria z Januszem Kozłowskim na kontrabasie i Sergiuszem Perkowskim na perkusji wzbudził powszechny zachwyt. Janusz Wolski, korespondent magazynu „Jazz”, relacjonował na gorąco: „Najciekawszym wydarzeniem koncertu »Nowe twarze w polskim jazzie« był występ Mieczysława Kosza. Zademonstrował on bardzo osobistą koncepcję gry, dobre wyczucie swingu, pełny, soczysty dźwięk i wielką kulturę muzyczną. Kosz wzoruje się na Billu Evansie, co w połączeniu z wielką muzykalnością dało »czysty« jazz, bez efekciarstwa i niepotrzebnych popisów.”

Polskie Radio z dumą prezentuje osobisty wybór jedenastu piosenek Ireny Santor: największej z wielkich dam polskiej piosenki, kochanej przez kilka pokoleń słuchaczy, podziwianej za kunszt, styl i gust.

Niezwykłe wydawnictwo zrodziło się z wzajemnej miłości i szacunku: wielbicieli wobec Ireny Santor, i jej samej - wobec swoich słuchaczy.

Kolorowa (i długa!) opowieść o muzycznej tradycji, czyli Kaja i Janusz Prusinowscy ożywiają piosenki, tańce i zabawy, którymi dawno, dawno temu rozbrzmiewały pola, lasy i… przytulne, wiejskie domostwa.

Prusinowscy grać na ludowych instrumentach i śpiewać w sposób możliwie bliski temu, jak robiło się to dawno, dawno temu, przez lata uczyli się od wiejskich muzykantów. Dziś sami są mistrzami, z ogromnym - liczonym nagraniami, koncertami i nagrodami - dorobkiem. I równie ogromnym wpływem na wszystkich, którzy pragną, by muzyczna tradycja nigdy nie stała się przeszłością, a była żywą częścią przyszłości.

Kasia Moś olśniewa skalą wokalnego talentu, wszechstronnością muzycznych zainteresowań i odwagą artystycznych wyborów. Jej czwarty, autorski album to podsumowanie życia w blasku koncertowych sal i w zaciszu studiów nagraniowych, swoisty pamiętnik fascynacji, poszukiwań i przyjaźni. To świadectwo niewysłowionej - jak podpowiada tytuł płyty - wdzięczności wobec przyjaciół za dzielenie się pomysłami, wizjami i marzeniami. 

Kasia Moś: „Ten album jest klamrą, która podsumowuje niezwykle aktywny, czasem wręcz szaleńczo rozpędzony etap mojego o życia. Wybierając piosenki, z których większość jest już dobrze słuchaczom znana, czułam się jak nastoletnia dziewczyna, która nagrywa składankę na kasetę magnetofonową, żeby słuchać jej ze znajomymi na prywatce albo w samotności, ze słuchawkami na uszach, w ciemności, kiedy chce się wspominać piękne chwile.”

Kasia Moś olśniewa skalą wokalnego talentu, wszechstronnością muzycznych zainteresowań i odwagą artystycznych wyborów. Jej czwarty, autorski album to podsumowanie życia w blasku koncertowych sal i w zaciszu studiów nagraniowych, swoisty pamiętnik fascynacji, poszukiwań i przyjaźni. To świadectwo niewysłowionej - jak podpowiada tytuł płyty - wdzięczności wobec przyjaciół za dzielenie się pomysłami, wizjami i marzeniami. 

Kasia Moś: „Ten album jest klamrą, która podsumowuje niezwykle aktywny, czasem wręcz szaleńczo rozpędzony etap mojego o życia. Wybierając piosenki, z których większość jest już dobrze słuchaczom znana, czułam się jak nastoletnia dziewczyna, która nagrywa składankę na kasetę magnetofonową, żeby słuchać jej ze znajomymi na prywatce albo w samotności, ze słuchawkami na uszach, w ciemności, kiedy chce się wspominać piękne chwile.”

Kasia Moś olśniewa skalą wokalnego talentu, wszechstronnością muzycznych zainteresowań i odwagą artystycznych wyborów. Jej czwarty, autorski album to podsumowanie życia w blasku koncertowych sal i w zaciszu studiów nagraniowych, swoisty pamiętnik fascynacji, poszukiwań i przyjaźni. To świadectwo niewysłowionej - jak podpowiada tytuł płyty - wdzięczności wobec przyjaciół za dzielenie się pomysłami, wizjami i marzeniami. 

Kasia Moś: „Ten album jest klamrą, która podsumowuje niezwykle aktywny, czasem wręcz szaleńczo rozpędzony etap mojego o życia. Wybierając piosenki, z których większość jest już dobrze słuchaczom znana, czułam się jak nastoletnia dziewczyna, która nagrywa składankę na kasetę magnetofonową, żeby słuchać jej ze znajomymi na prywatce albo w samotności, ze słuchawkami na uszach, w ciemności, kiedy chce się wspominać piękne chwile.”

Muzyka Chopina, Elsnera i Dobrzyńskiego, 150-letni angielski fortepian i małżeński duet wirtuozów. Grając na cztery ręce, Agnieszka i Krzysztof Książkowie stworzyli album bez precedensu w światowej fonografii.

Ukochany kompozytor Polaków miał zaledwie 16 lat, gdy - nie bez wpływu Józefa Elsenera, swojego nauczyciela w warszawskim Konserwatorium, który z upodobaniem pisał muzykę na cztery ręce - przeniósł na papier wariacje na temat „Pieśni Moore’a” niemieckiego kompozytora Ferdynanda Riesa. Młodzieńczy rękopis geniusza, stworzony trochę dla zabawy, a trochę z towarzyskiej konieczności, nigdy nie trafił do druku. Jego fragmenty odnalazły się dopiero w latach 60. XX wieku, a całość zrekonstruował pianista i kompozytor Jan Ekier. I choć trwający ok. 7 minut utwór nie jest częścią chopinowskiego, żelaznego kanonu, to dla współczesnych, młodych artystów okazał się pretekstem, by stworzyć fascynującą opowieść o salonowym muzykowaniu w Warszawie w początkach XIX wieku.

Jeden z najsłynniejszych albumów w historii polskiego rocka, otoczony legendą, ponadczasowy. Wyczekiwana przez fanów reedycja brzmi i wygląda perfekcyjnie.

Dwie płyty analogowe zostały opakowane w lśniącą lakierem podwójną kopertę typu gatefold, a w środku znalazło się miejsce na długi wspominkowy tekst. Ikoniczny front okładki - z jaskrawo zielonym logotypem zaprojektowanym przed Edwarda Lutczyna - prezentuje się oszałamiająco.

A muzyka…

Najsłynniejsze nagranie koncertowe w historii polskiego rocka. Ponad 40 lat po premierze do sklepów trafia dwupłytowe, winylowe wznowienie drugiego albumu Perfectu.

Październikowy wieczór ’82. Na dworze ciemna i zimna noc stanu wojennego, a w warszawskim klubie Stodoła blask i żar. Gra zespół Perfect w pierwszym, legendarnym składzie: na gitarach Zbigniew Hołdys i Andrzej Urny, na gitarze basowej Andrzej Nowicki, na perkusji Piotr Szkudelski. Przy mikrofonie Grzegorz Markowski, do niedawana obiecujący aktor teatralny, dziś bóg rocka, spocony, z obnażonym torsem, owijający sobie publiczność wokół palca.

Po przerwie wymuszonej przez komunistyczne władze był to pierwszy koncert zespołu, którego słuchała cała Polska. Nakład debiutanckiego albumu z niezapomnianą białą okładką sięgnął trzystu tysięcy egzemplarzy. W radiu tej muzyki nie można było usłyszeć, ale grało się ją na każdej prywatce, aż do zdarcie płyty. Posłuchać jej na żywo było marzeniem każdego nastolatka.

Henryk Miśkiewicz, wiek: 70+, zawód: geniusz saksofonu altowego. „Come Back…” to pierwszy w jego trwającej ponad pół wieku karierze album z big bandem i… zaskakujący powrót do przeszłości.

W ciągu trwającej ponad 50 lat kariery Henryk Miśkiewicz wszedł na większość szczytów, o jakich może marzyć polski jazzman: tworzył bestsellerowe płyty na czele zespołów małych
i dużych, zdobywał Fryderyki, (w tym Złotego za dorobek życia), występował z orkiestrami symfonicznymi, z którymi wykonywał kompozycje napisane specjalnie dla niego, nagrywał
i koncertował u boku światowych gwiazd. Ukochany saksofonista Polaków, który nigdy nie stracił radości z muzykowania, szczyci się wyjątkowym, momentalnie rozpoznawalnym tonem. Gładkość i słodycz improwizowanych, bajecznie melodyjnych fraz jego altu, sąsiaduje tu z zadziorną nonszalancją i muzyczną agresją. Kombinacja doskonała.

Kompozytor i multiinstrumentalista Damian Sikorski debiutuje jako lider własnego Projektu i autor albumu, dzięki któremu obraz polskiej muzyki wzbogaca się o dziesięć alt-popowych perełek.

Damian Sikorski gra na wielu instrumentach (ale przede wszystkim na gitarze basowej), komponuje i pisze teksty piosenek. Jako dziennikarz radiowej Czwórki w autorskich audycjach łowi nowe talenty (akcja „Wydaj płytę z Będzie głośno!”) i prezentuje te już uznane. Był członkiem zespołów Menski, Nocny Stróż i Quidam, koncertował u boku Colina Bassa z legendarnej grupy Camel, występuje jako basista w koncertowym składzie hip-hopowej grupy Hemp Gru. Teraz - krótko po 40. urodzinach - świętuje premierę albumu, na którym podsumowuje doświadczenia (muzyczne i życiowe), spełnia marzenia i ujawnia swoją artystyczną wrażliwość.

Anna Rusowicz prezentuje album wypełniony słonecznym blaskiem, życiową mądrością i paradą muzycznych wspaniałości.

„Dziewczyna Słońca” to dziesięć piosenek zainspirowanych muzycznym bogactwem hippisowskiej złotej ery przełomu lat 60. i 70. XX wieku. Wokalistce towarzyszy zespół wirtuozów, którzy podróżują z nią po ścieżkach soulu, rocka, rhythm and bluesa, gitarowego popu, a nawet jazzu.

Anna Rusowicz prezentuje album wypełniony słonecznym blaskiem, życiową mądrością i paradą muzycznych wspaniałości.

„Dziewczyna Słońca” to dziesięć piosenek zainspirowanych muzycznym bogactwem hippisowskiej złotej ery przełomu lat 60. i 70. XX wieku. Wokalistce towarzyszy zespół wirtuozów, którzy podróżują z nią po ścieżkach soulu, rocka, rhythm and bluesa, gitarowego popu, a nawet jazzu.

Anna Rusowicz prezentuje album wypełniony słonecznym blaskiem, życiową mądrością i paradą muzycznych wspaniałości.

„Dziewczyna Słońca” to dziesięć piosenek zainspirowanych muzycznym bogactwem hippisowskiej złotej ery przełomu lat 60. i 70. XX wieku. Wokalistce towarzyszy zespół wirtuozów, którzy podróżują z nią po ścieżkach soulu, rocka, rhythm and bluesa, gitarowego popu, a nawet jazzu.

Anna Rusowicz prezentuje album wypełniony słonecznym blaskiem, życiową mądrością i paradą muzycznych wspaniałości.

„Dziewczyna Słońca” to dziesięć piosenek zainspirowanych muzycznym bogactwem hippisowskiej złotej ery przełomu lat 60. i 70. XX wieku. Wokalistce towarzyszy zespół wirtuozów, którzy podróżują z nią po ścieżkach soulu, rocka, rhythm and bluesa, gitarowego popu, a nawet jazzu.

Poezja, jazz i autorski slalom między muzycznymi stylami - Tadeusz Olchowski śpiewa o dojrzałej miłości, przemijaniu, godzeniu się z losem i ulotnych chwilach zachwytu.

Nie uczestniczy w wyścigu zwanym show-biznesem, za to pielęgnuje swoje literackie i muzyczne pasje, ciesząc się uznaniem słuchaczy, którzy poznali go kilka lat temu dzięki piosence „Janusze”, przewrotnym wyznaniu sympatii wobec statystycznego rodaka. Kompozytorskie, autorskie i wykonawcze doświadczenie, zdobywane tu i tam przez kilka dekad pracy fortepianie i mikrofonie, Tadeusz Olchowski wykorzystał, przygotowując w 2021 r. debiutancki album „Tadek”. Kontynuacja - czyli „Poczekalnia” - dokumentuje nie tylko rozwój muzycznej wizji, ale i zmianę lirycznej optyki: tym razem osią opowieści zawartej w piosenkach są uczucia.

Słoneczny rock and roll, przy którym fale we Władysławowie i Chałupach dorównują tym z Waikiki , a zabawa po udanym surfowaniu kończy się później niż zaczyna nowy dzień.

Zombi to bezlitosny i bezrozumny żywy trup, ale złowieszczy tytuł płyty jest tak naprawdę wołaniem o przebudzenie i czerpanie radości z życia, uwolnienie się z oplatających nas - dosłownie i metaforycznie - kabli, telefonów, tabletów i laptopów. Dla członków warszawskiego tria - po godzinach fanatyków wysokiej fali - motywacją do tworzenia (i głównym motywem albumu) była i jest ucieczka od technologii do człowieczeństwa, natury i… surfingu.

Międzynarodowe inspiracje, natchnione kompozycje, wybitni wykonawcy. Nowa płyta Polskiego Radia to bilet do azylu, w którym harmonię ośmiu ludzkich głosów dopełnia brzmienie najbardziej polskich „skrzypiec” na świecie - suki biłgorajskiej.

Kolędy na Boże Narodzenie i Wielkanoc, czyli wyśpiewany sercem prezent od Kai i Janusza Prusinowskich, wirtuozów i niestrudzonych ambasadorów polskiej muzyki tradycyjnej.

Lora Szafran zaprosiła do nagrania płyty dwoje gości – saksofonistę Henryka Miśkiewicza (którego słyszymy w „Tomaszowie” i piosence „Groszki i róże”) oraz śpiewającą Agę Zaryan (z którą panie zaśpiewały w duecie „Grande Valse Brillante”). Ta ostatnia powiedziała o Szafran: U Lory najważniejsze są szczerość i bycie sobą. Taka jest Lora Artystka i Lora Człowiek! Słychać to w każdej piosence na tej płycie!

Tamara Granat (laureatka prestiżowych konkursów pianistycznych, animatorka kultury i wieloletnia liderka DUO GRANAT) i Adrian Kreda (obecnie dziekan w Konserwatorium Muzycznym
w szwajcarskiej Genewie) znają się od 35 lat. Podzielają pasję do gry w duecie i potrzebę realizacji ambitnych, nietuzinkowych przedsięwzięć. Są m.in. autorami opracowania tango operity Astora Piazzolli „Maria de Buenos Aires” na dwa fortepiany, głos, parę taneczną i perkusję, jako pierwsi w Polsce zaprezentowali koncert Maksa Brucha op. 88a (z wenezuelskim dyrygentem Gerardo Estradą i Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Częstochowskiej), grywają koncerty z orkiestrami i recitale na całym świecie, prezentując zarówno autorskie wizje i projekty, jak i repertuar klasyczny; nagrywają płyty oraz programy radiowe i telewizyjne, prowadzą międzynarodowe kursy mistrzowskie; nie stronią od muzyki popularnej (program „Melodie dużego ekranu”).

Tamara Granat (laureatka prestiżowych konkursów pianistycznych, animatorka kultury i wieloletnia liderka DUO GRANAT) i Adrian Kreda (obecnie dziekan w Konserwatorium Muzycznym
w szwajcarskiej Genewie) znają się od 35 lat. Podzielają pasję do gry w duecie i potrzebę realizacji ambitnych, nietuzinkowych przedsięwzięć. Są m.in. autorami opracowania tango operity Astora Piazzolli „Maria de Buenos Aires” na dwa fortepiany, głos, parę taneczną i perkusję, jako pierwsi
w Polsce zaprezentowali koncert Maksa Brucha op. 88a (z wenezuelskim dyrygentem Gerardo Estradą i Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Częstochowskiej), grywają koncerty z orkiestrami
i recitale na całym świecie, prezentując zarówno autorskie wizje i projekty, jak i repertuar klasyczny; nagrywają płyty oraz programy radiowe i telewizyjne, prowadzą międzynarodowe kursy mistrzowskie; nie stronią od muzyki popularnej (program „Melodie dużego ekranu”).

Wymienianie laurów i nazwisk, z którymi przyszło pojawiać się na scenie i w studiach nagraniowych klarneciście Szymonowi Klimie, pianiście Dominikowi Wani, kontrabasiście Adamowi Kowalewskiemu i perkusiście Przemysławowi Jaroszowi zajęłoby zbyt dużo czasu i miejsca. Nie mówiąc o ich własnych projektach i wybitnych nagraniach solowych.

Spotykali się w różnych przestrzeniach i składach, aż w głowie Szymona Klimy zakiełkował pomysł, a pozostali koledzy zgodzili się, że we czterech stanowią konglomerat, który spokojnie może przyjąć nazwę IMPROVISION QUARTET. Bo też improwizacja jest tym, co panom wspólnie wychodzi naprawdę znakomicie.

A ponieważ improwizować trzeba na jakiś temat, ci czterej postanowili sięgnąć najpierw do bogatej tradycji muzyki polskiej. Ich poprzednia płyta inspirowana była folkiem ze zbiorów Oskara Kolberga.

„Melodies. The Magic Mountain” jest drugą płytą tego składu, którego członkowie zdążyli się już zaprezentować fanom jazzu w kilkunastu krajach, na trzech kontynentach, jako wrażliwi artyści o niezwykle lirycznym podejściu do tworzonej przez siebie muzyki.