Nula Stankiewicz, Włodzimierz Nahorny - Bliskość ciszy [winyl]

Wielki powrót Włodzimierza Nahornego! Legendarny kompozytor i pianista oraz wszechstronna Nula Stankiewicz wspólnie stworzyli ponadczasowy album, w którym jazz harmonijnie łączy się z najczystszą poezją.

Włodzimierz Nahorny - dobry duch sceny muzycznej i jeden z tych, którzy stworzyli nieśmiertelny kanon polskiej piosenki.

Nula Stankiewicz - wokalistka o subtelnym, lirycznym głosie, a zarazem dziennikarka radiowa, miłośniczka piosenki literackiej, od lat popularyzująca twórczość Jonasza Kofty, Agnieszki Osieckiej i Jana Wołka.

Imponujący dorobek Studia Jazzowego Polskiego Radia pod kierownictwem Jana Ptaszyna Wróblewskiego z lat 1969-1978, a także późniejsze nagrania wielkiego polskiego jazzmana, zebrano w obszernym, pięciopłytowym wydawnictwie, które przygotowane zostało z okazji 95-lecia Polskiego Radia.

Ponad cztery godziny najwyższej jakości jazzu zostały zamknięte w pięciu krążkach. Wyboru nagrań dokonał osobiście Jan Ptaszyn Wróblewski, wybitna postać sceny jazzowej, laureat Nagrody Mediów Publicznych. Niemal wszystkie kompozycje ukazują się na płytach po raz pierwszy. W sporej części to wykonania bigbandowe, bo właśnie w tej formie funkcjonowało Studio Jazzowe Polskiego Radia, które powstało w 1968 roku, a zaczęło funkcjonować rok później. Ta wspaniała orkiestra nie tylko nagrywała w studiu, ale występowała na festiwalach w kraju i za granicą – w Norwegii, Szwecji, Finlandii, w Niemczech i na Węgrzech.

Do Studia Jan Ptaszyn Wróblewski zapraszał najwybitniejszych przedstawicieli polskiej sceny jazzowej. Byli to m.in.: Krzysztof Komeda, Zbigniew Seifert, Zbigniew Namysłowski, Wojciech Karolak, Janusz Muniak, Włodzimierz Nahorny, Andrzej Trzaskowski czy Tomasz Stańko. Nagrania bigbandowe ostatniego z wymienionych to chyba największa fonograficzna sensacja wydanego boxu – znalazło się na nim aż 11 utworów Stańki, w których kompozytor i muzyk zachwyca biegłością w traktowaniu klasycznej bigbandowej materii i skonfrontowaniem jej z awangardową, freejazzową estetyką.

1 marca 1937 roku, pod kierownictwem pisarza i poety Zenona Kosidowskiego, uruchomiona została radiostacja Warszawa II. Tę właśnie datę przyjmuje się jako dzień narodzin radiowej Dwójki.

Przez cały 2022 rok Program 2 Polskiego Radia celebruje 85. rocznicę powstania. Fonograficznym zwieńczeniem obchodów jest ukazujący się w limitowanym nakładzie 1000 egzemplarzy (ręcznie numerowanym), wyjątkowy, dwupłytowy album winylowy, zatytułowany „85 lat Dwójki”, którego mecenasem jest Polska Fundacja Narodowa.

Na każdej z czterech stron dwóch winylowych płyt znalazły się muzyczne perełki, choć niezwykle trudnym zadaniem był wybór nagrań z przebogatej muzycznej historii Programu 2.

Eugenia Umińska i Grzegorz Fitelberg należeli do najbliższych muzycznych przyjaciół Karola Szymanowskiego. Skrzypaczka włączała do swojego repertuaru wszystko, co Szymanowski napisał na ten instrument. W 1951 roku wraz z odrodzoną orkiestrą radiową w Katowicach pod dyrekcją Grzegorza Fitelberga nagrała dla Polskiego Radia oba Koncerty skrzypcowe Szymanowskiego. II Koncert skrzypcowy op. 61 znajduje się na STRONIE A wydawnictwa.

Złoto i brylanty z archiwum Polskiego Radia, czyli osiem sensacyjnie odnalezionych piosenek, które w latach 1973-74 Irena Santor nagrała z Janem Ptaszynem Wróblewskim i jazzmanami.

Studio Jazzowe Polskiego Radia, z którego Jan Ptaszyn Wróblewski zrekrutował muzyków stanowiących trzon towarzyszącej Irenie Santor orkiestry, było zespołem unikalnym w skali europejskiej. Saksofonista, lider, kompozytor, aranżer i dyrygent zwykł był trzymać za ogon dwie, trzy, a nawet cztery sroki. W latach 70. Studio Jazzowe było jego poligonem, warsztatem i magazynem: konfiguracji personalnych, konwencji i pomysłów. Akompaniowało też wokalistom, choć wtedy - jak w tym przypadku - nie pod swoim dumnym szyldem, za to łącząc siły z muzykami Orkiestry Polskiego Radia w Warszawie.

Wspomina Irena Santor: „Współpracę z Ptaszynem i jego wspaniałymi wirtuozami i wspominam ze wzruszeniem i dumą! Ileż ja się od nich nauczyłam! Jakież to było inne! Niezwykłość naszych okołojazzowych piosenek polegała m.in. na tym, że nikt nie wymagał ode mnie, żebym śpiewała jazz. Oni grali po swojemu, a ja śpiewałam w moim stylu i jakoś to wszystko się ze sobą ładnie splotło.”