Muzyka poważna

Na płycie „Leopold Stokowski in Poland” znajdziemy, nigdy wcześniej nie udostępnione fonograficznie, jedyne i niepowtarzalne kreacje „Bajki” Stanisława Moniuszki i „Stabat Mater” Karola Szymanowskiego, a także „I Symfonii” Witolda Lutosławskiego. Co prawda ten ostatni nie był zadowolony z interpretacji utworu, ale być może niechęć kompozytora należy złożyć na karb czasu, który minął od wymyślenia i opracowania ostatecznej wersji tej jednej z pierwszych kompozycji Lutosławskiego.

Dla każdego, kto włoży ten krążek do odtwarzacza, ciekawostką będą rozpoczynające płytę zapisy dźwięków z powitania Leopolda Stokowskiego w Polsce, w maju 1959 roku i płytę kończący krótki wywiad ze Stokowskim, przeprowadzony również w maju 1959 przez Witolda Stankowskiego z Polskiego Radia, w warszawskim Hotelu Bristol.

Polskie Radio postanowiło oddać cześć polskim twórcom, których los zmusił do opuszczenia Polski i tworzenia poza ukochaną ojczyzną, wyjątkowym, trzyczęściowym wydawnictwem. Nosi ono tytuł "Sercem Polak, a talentem świata obywatel".

Na okolicznościowe wydawnictwo, którego tytuł jest fragmentem cytatu Cypriana Kamila Norwida opublikowanego po śmierci na emigracji Fryderyka Chopina, składają się dwie płyty CD oraz aż 126-stronicowa książeczka. Całość ukaże się 7 maja 2021 roku.

"Sercem Polak, a talentem świata obywatel" to połączenie muzyki, słowa i obrazu.

Muzyka znajdzie się w części trzeciej i wypełni dwie płyty CD. Będzie można na nich usłyszeć wielkich Polaków, którzy tworzyli na emigracji i nierzadko stali się tam wielkimi postaciami w swoich dziedzinach. Co więcej, nigdy nie zapominali podkreślać swego pochodzenia i nierzadko poza granicami ojczyzny prowadzili działalność patriotyczną w kręgach polonijnych. Niektórzy z nich mieli szczęście wystąpić dla rodaków w Polsce, którzy witali ich z entuzjazmem. Inni, jak wspomniany Fryderyk Chopin, nigdy do Polski nie wrócili.

Rok 2019 był w Polsce Rokiem Stanisława Moniuszki. Kasia Moś uczciła pamięć o kompozytorze , dając niezapomniany koncert w sali NOSPR w Katowicach.
Zapis tego wyjątkowego wydarzenia ukazuje się na płycie "Moniuszko 200" z towarzyszeniem jednej z najlepszych orkiestr kameralnych w Europie - Orkiestry Kameralnej Miasta Tychy AUKSO pod batutą Marka Mosia.

Album składa się z płyty CD i DVD w wersji koncertowej. Za warstwę muzyczną i aranżację odpowiedzialni są: Mateusz Moś (skrzypce, brat Kasi) i Mateusz Kołakowski (fortepian).

Na scenie oprócz orkiestry i wokalistki pojawili się także muzycy zespołu Kasi: Mateusz Kołakowski (fortepian, instrumenty klawiszowe), Mateusz Moś (skrzypce, wokal, kompozycje/aranżacje) Maciej Magnuski (gitara basowa, syntezator basowy Moog) i Tomasz Mądzielewski (perkusja).

4 Symfonie Johannesa Brahmsa z Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach zarejestrowane na przełomie 2008/2009 to zdarzenie nie mające swojego odpowiednika w całej dyskografii Maestro Jerzego Semkowa. Maestro Semkow należał to tzw. starej szkoły. Nie dopuszczał nagrywania „po kawałku”. Uważał, że to zabija tok muzycznej narracji.Sesje z NOSPR przebiegały zatem w konwencji koncertowej, dyrygentowi zależało na zachowaniu linii czystego koncertowego wykonania.

BARBARA HESSE-BUKOWSKA – RETROSPECTIVE
„Gra Hesse-Bukowskiej – pisał w 1957 roku wielki krytyk i pisarz muzyczny Bohdan Pociej – jest skupiona, dojrzała i bardzo kulturalna. Nie zaliczyłbym artystki do rzędu olśniewających wirtuozów, ale do klasy pianistów nie goniących za błyskotliwym, popisowym efektem, a skoncentrowanych tylko na dokładnym odczytaniu muzyki.” Trudno dziś byłoby trafniej scharakteryzować grę Barbary Hesse-Bukowskiej, jednej z najbardziej zasłużonych dla powojennej polskiej tradycji pianistycznej artystek.

Jan Krenz Diamentowe Batuty - to album dwupłytowy, pierwszy z serii 12 albumów polskich dyrygentów, laureatów Diamentowej Batuty.
Diamentowa Batuta to nagroda indywidualna przyznawana przez Zarząd Polskiego Radia "za wybitne kreacje artystyczne, rozsławianie muzyki polskiej w kraju i za granicą oraz przybliżanie jej milionom słuchaczy Polskiego Radia”. Laureatami nagrody są dyrygenci: Jan Krenz, Stefan Rachoń, Stanisław Wisłocki, Antoni Wit, Krzysztof Penderecki, Kazimierz Kord, Stefan Stuligrosz, Jerzy Maksymiuk, Jerzy Semkow, Stanisław Skrowaczewski, Tadeusz Strugała i Jacek Kaspszyk.

Album zawiera nagranie jednoaktowej opery Hagith Karola Szymanowskiego wykonanej na koncercie inaugurującym Sezon Artystyczny 2018/2019 Polskiej Orkiestry Radiowej.

Oprócz Polskiej Orkiestry Radiowej w koncercie wzięli udział: Chór Filharmonii Narodowej (przygotowany przez Bartosza Michałowskiego) i znakomici soliści: Wioletta Chodowicz - sopran (rola tytułowa), Ryszard Minkiewicz - tenor, Andrzej Lampert – tenor, Dariusz Machej – bas-baryton i Łukasz Rosiak – baryton.

Album otrzymał nagrodę Fryderyk 2020 w kategorii Muzyka Poważna: Album Roku Muzyka Oratoryjna i Operowa.

W roku sto dziesiątej rocznicy urodzin oraz pięćdziesiątej rocznicy śmierci Grażyny Bacewicz, ukazuje się wyjątkowe nagranie pięciu Sonat skrzypcowych tej wybitnej polskiej kompozytorki. Jest to pierwsze dla Polskiego Radia nagranie kompletu Sonat skrzypcowych Grażyny Bacewicz. Podjęli się tego dzieła dwaj utytułowani muzycy: skrzypek Jakub Jakowicz i pianista Bartosz Bednarczyk. Wydawnictwo to – poza ogromną wartością muzyczną – ma także na celu przybliżenie postaci wyjątkowej artystki i jej sztuki kompozytorskiej. Ostatnia Sonata na skrzypce i fortepian to dzieło wybitne, a mało popularne i rzadko wykonywane. V Sonata skomponowana w 1951 roku to dowód na stylistyczną „nieoczywistość” dorobku twórczego arW roku sto dziesiątej rocznicy urodzin oraz pięćdziesiątej rocznicy śmierci Grażyny Bacewicz, ukazuje się wyjątkowe nagranie pięciu Sonat skrzypcowych tej wybitnej polskiej kompozytorki. Jest to pierwsze dla Polskiego Radia nagranie kompletu Sonat skrzypcowych Grażyny Bacewicz. Podjęli się tego dzieła dwaj utytułowani muzycy: skrzypek Jakub Jakowicz i pianista Bartosz Bednarczyk.

Wydawnictwo to – poza ogromną wartością muzyczną – ma także na celu przybliżenie postaci wyjątkowej artystki i jej sztuki kompozytorskiej. Ostatnia Sonata na skrzypce i fortepian to dzieło wybitne, a mało popularne i rzadko wykonywane. V Sonata skomponowana w 1951 roku to dowód na stylistyczną „nieoczywistość” dorobku twórczego artystki, z trudem poddającego się jednoznacznym klasyfikacjom. Jesteśmy przekonani że nagranie Jakuba Jakowicza i Bartosza Bednarczyka sprawi, że V Sonata znajdzie zasłużone miejsce w kanonie wykonawczym.tystki, z trudem poddającego się jednoznacznym klasyfikacjom. Jesteśmy przekonani że nagranie Jakuba Jakowicza i Bartosza Bednarczyka sprawi, że V Sonata znajdzie zasłużone miejsce w kanonie wykonawczym.

Płyta jest zapisem koncertu Polskiej Orkiestry Sinfonia Iuventus im. Jerzego Semkowa, który odbył się w Studiu Koncertowym im. Witolda Lutosławskiego w Warszawie, 22 czerwca 2019 roku.

Album w całości poświęcony jest muzyce polskiej XX i XXI wieku. Zawiera dwa koncerty wiolonczelowe, Stanisława Moryty i Piotra Mossa, w wykonaniu znakomitego wiolonczelisty Tomasza Strahla, grającego wraz z Orkiestrą pod dyrekcją Mirosława Jacka Błaszczyka. Koncerty dopełnia uwertura do opery Maria, nieco dziś zapomnianego Romana Statkowskiego, którą w chwili premiery (1906) uznano za jedno z najlepszych polskich dzieł gatunku ówczesnej epoki. Jej orkiestrowy wstęp zachwyca symfonicznym rozmachem i dramatycznym nerwem wprowadzającym w akcję rozgrywającą się na siedemnastowiecznych Kresach. Czas międzywojenny reprezentuje zaś w programie koncertu błyskotliwa, motoryczna, wielobarwna Uwertura na orkiestrę Antoniego Szałowskiego. Koncert wpisał się również w obchody podwójnego jubileuszu Piotra Mossa, który w 2019 roku obchodził swe 70. urodziny oraz półwiecze pracy artystycznej.

Henryk Wars, właściwie Henryk Warszawski – kompozytor, aranżer, pionier jazzu w Polsce, pianista oraz dyrygent, kojarzony głownie z muzyką rozrywkową i filmową, komponował także duże formy symfoniczne. Dzieła symfoniczne Henryka Warsa, które powstały w jego amerykańskim okresie (1947-1977) zostały odkryte dopiero pod koniec lat 90 XX wieku. Na płycie nagranej przez Polską Orkiestrę Radiową znajdziecie monumentalną Symfonię nr 1 (1949), trzyczęściowe symfoniczne Szkice miejskie (1951 re. 1974), uwerturę koncertową Maalot (1974) a także błyskotliwy jednoczęściowy Koncert na fortepian i orkiestrę (1950) w interpretacji pianisty Piotra Orzechowskiego.

Dzieła te stanowią istotny element historii muzyki polskiej XX wieku i jednocześnie ukazują w nowym świetle dorobek kompozytora, którego muzyka nie traci na popularności wśród kolejnych pokoleń fanów.

„Sonety krymskie” Stanisława Moniuszki, z uwagi na stopień trudności wykonania, są bardzo rzadko prezentowane publiczności, nie weszły przebojem do sal koncertowych. Tych wyjątkowych arcydzieł można teraz posłuchać dzięki wydawnictwu, które powstało w koprodukcji Chóru Polskiego Radia i {oh!} Orkiestry Historycznej pod dyrekcją Dirka Vermeulena z gościnnym udziałem tenora Aleksandra Kunacha.

Spośród 18 sonetów z Mickiewiczowskiego cyklu, autor Halki do swojej kantaty wybrał dziewięć i ułożył je w muzyczno-poetycką opowieść o fascynującej podróży po Półwyspie Krymskim. Zapraszamy melomanów do odbycia dźwiękowej pielgrzymki śladami Mickiewicza.

Orkiestra Polskiego Radia w Warszawie we współpracy z Chórem Polskiego Radia i solistami zwieńczyła obchody Roku Moniuszkowskiego nagraniem utworów religijnych ojca polskiej opery. Na płycie znalazły się dwie Msze łacińskie Es-dur, Des-dur, a także Msza polska d-moll, dedykowana pamięci matki kompozytora. Jest to pierwsze w dziejach fonografii wydanie mszy w ich pełnej wersji.

W wasze ręce trafia płyta z mszami w wersji oryginalnej czyli na orkiestrę smyczkową, chór, solistów i organy. Każda z tych mszy jest napisana w nieco innym stylu. Moniuszko śledził trendy, które obowiązywały w muzyce europejskiej, doskonale znał twórczość Rossiniego, Donizettiego i Verdiego, potrafił elementy tych trendów połączyć, czerpać z nich i wypracować własny muzyczny styl. Dzięki niezwykłemu zmysłowi melodycznemu i wyczuciu harmonii potrafił doskonale budować dramaturgię i formę, używając w mszach języka muzycznego prostszego niż w operach.

Do współtworzenia tego niezwykłego projektu zaproszeni zostali soliści: Ewa Majcherczyk, Elwira Janasik, Andrzej Lampert, Jarosław Bręka. Chór Polskiego Radia i Orkiestrę Polskiego Radia w Warszawie poprowadził Michał Klauza.

Do płyty dołączony jest booklet z omówieniem utworów autorstwa Marcina Majchrowskiego. Patronat nad płytą objął Program 2 Polskiego Radia.

Złożony z trzech płyt CD album stanowi najbardziej reprezentatywną w dotychczasowej (i zresztą bardzo niedługiej, bo datowanej zaledwie na ostatnią dekadę) historii fonografii retrospektywę twórczości kompozytorskiej Eugeniusza Morawskiego (1876-1948). Morawski, rówieśnik Mieczysława Karłowicza i Feliksa Nowowiejskiego, nieco starszy od Karola Szymanowskiego (ur. 1882), w ocenie współczesnych muzykologów polskich i niemieckich stanowi najwybitniejszą osobowość kompozytorską właśnie obok Karłowicza i Szymanowskiego.

Niestety aż 75 procent dorobku kompozytorskiego Morawskiego przepadła podczas Powstania Warszawskiego. Na płytach przedstawione zostaną 3 ocalałe z wojennej pożogi poematy symfoniczne (Don Quichotte, Nevermore i Ulalume) oraz 2 wybitne partytury baletowe – Świtezianka i Miłość, przy czym druga z nich – stanowiąca opus magnum Morawskiego – szerokiej publiczności zostanie zaprezentowana po raz pierwszy.

Na tle imponującej liczby osiemnastowiecznych muzycznych ujęć litanii (m.in. J. A. Hasse, M. Haydn, W. A. Mozart) w kolejnym stuleciu ich liczba bardzo zmalała, ograniczając się do lokalnych twórców, zwłaszcza tych związanych z sanktuariami maryjnymi. Moniuszko w swych litaniach zasadniczo nie odwoływał się do żadnej tradycji ich umuzyczniania, zaniechał także jakichkolwiek odniesień „historyzujących”, tworząc dzieła wysoce oryginalne. W każdej litanii występuje chór i soliści, którym (w trzech pierwszych utworach) towarzyszy orkiestra: w I Litanii dość skromna, w II – „klasyczna”, w III – najokazalsza, z powiększoną sekcją dętą i kotłami. Litania IV zachowała się tylko w wersji na głosy wokalne i fortepian, choć prawdopodobne, iż także miała mieć wersję orkiestrową.

Komiczna opera radiowa oparta na motywach celtyckich. Opera powstała na zamówienie Polskiego Radia, a premiera antenowa odbyła się 10 listopada 1959 roku. Libretto opery napisał Edward Fiszer, sięgając do wydanej przez PAX w 1956 roku "Legendy o królu Arturze i Rycerzach Okrągłego Stołu" Sigrid Undset w tłumaczeniu Beaty Hłasko. Z siedmiu ksiąg, w których norweska pisarka zebrała i we właściwy sobie sposób sparafrazowała obrosłe licznymi wątkami historie o legendarnym królu Arturze i jego rycerzach, autor libretta wybrał trzy rozdziały księgi piątej. Stanowią one pewną całość, na tyle autonomiczną wobec pozostałych wątków historii arturiańskiej, że można je potraktować jako rodzaj przypowieści o wyrazistej poincie. Ten wyjęty z całości epizod łączy się jednak ideowo z całą historią poprzez przywołanie średniowiecznego kanonu rycerskiego.

Muzykę skomponowała Grażyna Bacewicz, która stworzyła dla tej historii ekwiwalentną formę, rodzaj komedii muzycznej, którą można usytuować między wodewilem a operą buffa.

Z okazji jubileuszu 70-lecia istnienia Chór Polskiego Radia rozpoczął unikatowy i spektakularny projekt - nagranie 5 albumów dwupłytowych zawierających „Melodii na psałterz polski” Mikołaja Gomółki, z piękną staropolszczyzną Jana Kochanowskiego.

Kierownictwo artystyczne nad całością objęła Agnieszka Budzińska-Bennett - założycielka słynnego, międzynarodowego zespołu Peregrina specjalizującego się w muzyce średniowiecza. Do projektu zaprosiła wybitnych instrumentalistów z kraju i zagranicy, specjalizujących się w muzyce epoki, jak na przykład Marc Lewon, profesor lutni w Schola Cantorum Basiliensis czy renesansowy zespół Compass Viol Consort.

„Melodie na psałterz polski” zawierają ponad 150 krótkich utworów utrzymanych w układzie czterogłosowym. Psalmy - przełożone na język polski przez Kochanowskiego i umuzycznione przez Mikołaja Gomółkę - stanowią najbardziej znane, wydrukowane za życia autora i jedyne zachowane do dziś dzieło kompozytora, ogromnie istotne dla kultury polskiej.
Oddajemy w Wasze ręce drugi album (vol. 3 i 4), zawierającego Psalmy dziękczynne i pokutne oraz Psalmy królewskie. W booklecie dołączonym do albumy, poza wnikliwymi opisami merytorycznymi, znajdziecie teksty wszystkich śpiewanych Psalmów w przekładzie Kochanowskiego wraz z ich wersjami angielskimi.

Patronat nad albumem objął Program 2 Polskiego Radia.

Album nominowany do nagrody Fryderyk 2020 w kategorii Muzyka Poważna: Album Roku Muzyka Dawna.

Mieczysław Horszowski był łącznikiem świata końca XX wieku ze sztuką końca wieku XIX: pochodzący ze Lwowa i wykształcony w Wiedniu u legendarnego Teodora Leszetyckiego – profesora połowy najsłynniejszych pianistów stulecia, z Paderewskim i Friedmanem na czele – w młodości chodził na koncerty pod dyrekcją Mahlera, później grał i przyjaźnił się z Ravelem, Szymanowskim, Toscaninim, wreszcie przez ponad pół wieku tworzył niezapomniane duo z Pablem Casalsem i innymi najwybitniejszymi muzykami epoki. Jednocześnie prowadził karierę solową: od początku bardziej jeszcze niż wirtuozerią, olśniewając dojrzałością i muzyczną doskonałością swych kreacji. Mistrz naturalnej, stylowej, lecz śpiewnej i swobodnej gry parokrotnie powracał do rodzinnej Polski. Podczas dwóch wizyt pozostawił po sobie nagrania.

„Muzyka kompozytorów polskich XVIII i XIX wieku” to najnowsza płyta Orkiestry Polskiego Radia w Warszawie.
Album zawiera zarówno wykonania koncertowe, jak również rejestracje archiwalne realizowane dla Polskiego Radia.Wszystkie powstały w latach 2015 -2019.

Muzycy Bartosz Pacan na klarnecie, Konrad Merta na akordeonie, Piotr Gach na wiolonczeli i Łukasz Mazanek na kontrabasie (wraz z Dariuszem Grelą z krakowskiego studio nagrań Nieustraszewni Łowcy Dźwięków)

stworzyli barwny brzmieniowo album.

Wyrazili w swoich kompozycjach mnogość swoich skojarzeń z ogrodami. Są utwory nasycone wyrazistą emocją, jakby żarliwym zaśpiewem lecz również taneczne, bawiące się rytmem, medytacyjne, a także proste melodie. Wszystko zdaje się wyrastać z ludowości.

Etnosi do tradycji sięgnęli nienachalnie, starali się odwołać do jej ukrytych aspektów-skal, rytmiki, przestrzeni dźwięku. Dla muzyków zespołu to ciekawy eksperyment-być między tradycją, a nowoczesnością, między ludowizną, a elegancją, między wyobraźnią, a dźwiękiem…

„Melodie na psałterz polski” Mikołaja Gomółki nagrane przez Chór Polskiego Radia pod kierownictwem Agnieszki Budzińskiej-Bennett to ogromne przedsięwzięcie wydawnicze - promujące najznakomitszą polską muzykę dawną. Do projektu zaproszeni zostali wybitni muzycy z kraju i zagranicy, specjalizujący się w muzyce epoki, jak na przykład Marc Lewon, profesor lutni w Schola Cantorum Basiliensis czy zespół Compass Viol Consort.

„Melodie na psałterz polski” zawierają ponad 150 krótkich utworów utrzymanych w układzie czterogłosowym. Psalmy - przełożone na język polski przez Kochanowskiego i umuzycznione przez Mikołaja Gomółkę - stanowią najbardziej znane, wydrukowane za życia autora i jedyne zachowane do dziś dzieło kompozytora. Wydawnictwo to – poza ogromną wartością muzyczną ma także na celu przybliżenie piękna i bogactwa dawnego języka polskiego.

W booklecie albumu poza wnikliwymi opisami merytorycznymi znajdują się teksty wszystkich śpiewanych Psalmów w przekładzie Kochanowskiego wraz z ich wersjami angielskimi. Chór Polskiego Radia będzie realizował ten projekt etapami do 2020 roku, wydając w sumie 5 albumów dwupłytowych obejmujących całość „Melodii na psałterz polski”.

Imponujący, elegancki 13-płytowy album Polskiego Radia

to pierwsze w Polsce kompletne wydanie czterech ksiąg utworów klawesynowych Françoisa Couperina w znakomitym wykonaniu Władysława Kłosiewicza. W ten sposób artysta pragnie uczcić przypadającą w 2013 roku  280 rocznicę śmierci najwybitniejszego kompozytora francuskiego baroku i 300 rocznicę wydania jego pierwszej księgi dzieł klawesynowych. Nagrania zostały dokonane w Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. W. Lutosławskiego w latach 1993-96.

Rzadko się zdarza, by jeden koncert był takim wydarzeniem, aby jeden występ zapisał się jednocześnie w historii muzyki i w historii kraju. Taki właśnie był legendarny dziś recital Witolda Małcużyńskiego. 60 lat po tym koncercie jego zapis ukazuje się po raz pierwszy na płycie CD Polskiego Radia Chopin. 16 lutego 1959 roku cały Kraków żył tylko jednym.

W ten właśnie dzień odbyło się otwarcie wystawy narodowych skarbów, najcenniejszych wawelskich pamiątek. M. in Szczerbiec, listy Chopina, egzemplarze Biblii drukowanych przez Gutenberga wróciły na Wawel do Polski po II wojnie światowej. Było to swoiste święto narodowe. Całą uroczystość uświetnił właśnie recital Witolda Małcużyńskiego – wybitnego pianisty, ucznia Ignacego Paderewskiego, gwiazdy o światowej randze. A jednocześnie człowieka całkowicie pochłoniętego zadaniem zwrócenia skarbów narodowych. Na wawelskiej Sali Senatorskiej zasiadła ówczesna elita: naukowcy, politycy, artyści – m.in. Witold Lutosławski z żoną.

Zapis tego koncertu idealnie oddaje atmosferę tego dnia. Witold Małcużyński, owiany sławą po podboju Ameryk, Azji i Australii, witany iście po królewsku zagrał tak jak oczekiwano. Recital jest pełny emocji i wirtuozerii. Artystę niosły emocje, momentami wywołując kontrowersję. Ale to właśnie, w połączeniu z bezdyskusyjną techniką i wielkim talentem sprawiło, że koncert przeszedł do legendy.

Po kilkuletniej przerwie prezentujemy dwunastą płytę z cyklu „Jan Kanty Pawluśkiewicz. Antologia”.
Oratorium „Pieśni Doliny Jozafata” jest zapisem koncertu zorganizowanego z okazji 50. rocznicy pracy artystycznej Jana Kantego Pawluśkiewicza, który odbył się w 2017 roku. Na scenie ICE Kraków wystąpili: Orkiestra Akademii Beethovenowskiej pod dyrekcją Ewy Strusińskiej, chór pod kierownictwem Wiesława Delimata oraz soliści – Elżbieta Towarnicka, Magdalena Idzik, Iwona Socha, Aleksander Kruczek i Kamil Zdebel.

„Sonoristic Penderecki by Penderecki” to długo oczekiwane wydawnictwo, które zawiera dzieła z awangardowego okresu twórczości Krzysztofa Pendereckiego.

Płyta przybliża jego kompozycje z lat 60-tych i 70-tych, nowatorskie dokonania w stylu znanym dziś jako sonoryzm. W tamtym czasie były powiewem świeżości, miały wielki wpływ na wielu innych kompozytorów, a samemu twórcy przyniosły międzynarodowy rozgłos.

Wyjątkowy album został nagrany w 2017 roku przez Narodową Orkiestrę Symfoniczną Polskiego Radia (NOSPR) w Katowicach pod dyrekcją kompozytora i są to najnowsze nagrania Maestro Pendereckiego. Wśród nich znajdziemy: Emanacje - na 2 orkiestry smyczkowe, De natura sonoris I - na wielką orkiestrę symfoniczną, De natura sonoris II - na orkiestrę symfoniczną, Polimorfia na 48 instrumentów smyczkowych, Fluorescencje - na wielką orkiestrę symfoniczną. Płytę wzbogaca booklet z obszernym omówieniem utworów i postaci jednego z największych polskich kompozytorów.

Płyta wydana w związku z Jubileuszem Krzysztofa Pendereckiego w roku 2013 r., zawiera utwory chóralne Mistrza (a cappella)z różnych okresów jego twórczości.  Chór Polskiego Radia pod dyrekcją Agnieszki Franków –Żelazny nagrał m.in. mszę Missa Brevis, Pieśń Chrubinów, hymny: O gloriosa Virginum, Veni Creator,  a także chóralne fragmenty wielkich dzieł kompozytora: De perofundis (z oratorium Siedem Bram Jerozolimy) , Agnus Dei(z Polskiego Requiem), Miserere mei , Dei (z Pasji wg św. Łukasza). Znakomite nagranie opatrzone jest wnikliwym komentarzem Małgorzaty Janickiej-Słysz na temat twórczości chóralnej Krzysztofa Pendereckiego.

Nakładem Polskiego Radia, ukazała się nowa płyta skrzypka Jakuba Jakowicza i pianisty Bartosza Bednarczyka. Płyta poświęcona w całości muzyce kameralnej Franciszka Schuberta i usłyszymy na niej Fantazję C-dur D934, Sonatę a-moll  D385  oraz Rondo h-moll D895.

Album jest zwieńczeniem wielu recitali schubertowskich, które Jakowicz i Bednarczyk wykonywali w ostatnim czasie, a wybór nagranego repertuaru nie jest przypadkowy. Fantazja C-dur D934 na skrzypce i fortepian to arcydzieło, które od wielu lat fascynowało Muzyków, i które wielokrotnie pojawiało się w programie ich koncertów. To utwór niezwykle ekspresyjny i wirtuozowski, a jego szalona wręcz rozpiętość wyrazowa i śmiała struktura kompozycyjna wykraczają poza czasy, w których powstał. Nie bez powodu prawykonanie w 1828 roku nie było sukcesem, a jej piękno i artyzm doceniono w pełni dopiero w następnym stuleciu. Odmienność Fantazji oraz bardzo wysokie wymagania techniczne, jakie stawia przed muzykami sprawiają, że nawet dziś nie jest ona często wykonywana, a nagranie utworu jest prawdziwym wyzwaniem dla każdego duetu skrzypcowo-fortepianowego.