STUDIO S-1 / Andrzej Trzaskowski / Tomasz Stańko - Wstęp wzbroniony [CD]

Fonograficzne wydarzenie dekady. Blisko 40 nigdy niepublikowanych nagrań mistrza jazzowej trąbki z archiwum Polskiego Radia w 6-płytowym albumie „Tomasz Stańko - Polish Radio Sessions 1970-1991”

Najsłynniejszy polski jazzman przez wiele lat regularnie gościł w studiach nagraniowych Polskiego Radia w Warszawie. Podczas dłuższych i krótszych sesji towarzyszyli mu czołowi artyści improwizujący z Polski i zagranicy. Te taśmy - oraz niezliczone rejestracje koncertów - nigdy nie zostały opublikowane.

Z pragnienia, by miłośnikom jazzu zaprezentować nieznaną/zapomnianą/zaginioną część dorobku Tomasza Stańko, narodziła się idea wydania unikatowego boksu - radiowego portfolio trębacza, kompozytora i lidera.

Fonograficzne wydarzenie dekady. Blisko 40 nigdy niepublikowanych nagrań mistrza jazzowej trąbki z archiwum Polskiego Radia w 6-płytowym albumie „Tomasz Stańko - Polish Radio Sessions 1970-1991”

Najsłynniejszy polski jazzman przez wiele lat regularnie gościł w studiach nagraniowych Polskiego Radia w Warszawie. Podczas dłuższych i krótszych sesji towarzyszyli mu czołowi artyści improwizujący z Polski i zagranicy. Te taśmy - oraz niezliczone rejestracje koncertów - nigdy nie zostały opublikowane.

Z pragnienia, by miłośnikom jazzu zaprezentować nieznaną/zapomnianą/zaginioną część dorobku Tomasza Stańko, narodziła się idea wydania unikatowego boksu - radiowego portfolio trębacza, kompozytora i lidera.

Imponujący dorobek Studia Jazzowego Polskiego Radia pod kierownictwem Jana Ptaszyna Wróblewskiego z lat 1969-1978, a także późniejsze nagrania wielkiego polskiego jazzmana, zebrano w obszernym, pięciopłytowym wydawnictwie, które przygotowane zostało z okazji 95-lecia Polskiego Radia.

Ponad cztery godziny najwyższej jakości jazzu zostały zamknięte w pięciu krążkach. Wyboru nagrań dokonał osobiście Jan Ptaszyn Wróblewski, wybitna postać sceny jazzowej, laureat Nagrody Mediów Publicznych. Niemal wszystkie kompozycje ukazują się na płytach po raz pierwszy. W sporej części to wykonania bigbandowe, bo właśnie w tej formie funkcjonowało Studio Jazzowe Polskiego Radia, które powstało w 1968 roku, a zaczęło funkcjonować rok później. Ta wspaniała orkiestra nie tylko nagrywała w studiu, ale występowała na festiwalach w kraju i za granicą – w Norwegii, Szwecji, Finlandii, w Niemczech i na Węgrzech.

Do Studia Jan Ptaszyn Wróblewski zapraszał najwybitniejszych przedstawicieli polskiej sceny jazzowej. Byli to m.in.: Krzysztof Komeda, Zbigniew Seifert, Zbigniew Namysłowski, Wojciech Karolak, Janusz Muniak, Włodzimierz Nahorny, Andrzej Trzaskowski czy Tomasz Stańko. Nagrania bigbandowe ostatniego z wymienionych to chyba największa fonograficzna sensacja wydanego boxu – znalazło się na nim aż 11 utworów Stańki, w których kompozytor i muzyk zachwyca biegłością w traktowaniu klasycznej bigbandowej materii i skonfrontowaniem jej z awangardową, freejazzową estetyką.

Album prezentuje przede wszystkim występ wspaniałej wokalistki jazzowej z Holandii  o międzynarodowej renomie Rity Rays, która wystąpiła w Warszawie z Trio Pim’a Jacobsa, z którym wiernie koncertowała przez całe dziesięciolecia. Już w roku 1956 Rita Rays nagrywała w Columbia Studios w Nowym Yorku z Art. Blakey iJazz Messengers, a producentem nagrań był George Avakian.

Album „Jazz Jamboree ’63”  zawiera 14 utworów w wykonaniu Rity, utwór J.Kosmy pt. „Atumn Leaves” w wykonaniu Pim Jacobs Trio, standardy w wykonaniu  wibrafonisty Jerzego Miliana,któremu akompaniuje sekcja Krzysztofa Komedy z Maciejem Sizinem na basie i Leszkiem Dudziakiem na perkusji. Płytę kończy utwór, temat filmowy Krzysztofa Komedy pt. „What’s Up Mr. Basie” w wykonaniu Kwintetu Krzysztofa Komedy z Michałem Urbaniakiem, Tomaszem Stańko, Maciejem Suzinem i Czesławem Bartkowskim.

Na płycie prezentujemy niezmiernie interesujący i fascynujący materiał dźwiękowy kompozycji Krzysztofa Komedy, zarejestrowany podczas festiwali Jazz Jamboree w roku 1963 i 1964. Z Krzysztofem Komedą grali Tomasz Stańko – trąbka, Michał Urbaniak -  saksofon sopranowy i tenorowy oraz Czesław Bartkowski – perkusja. Podczas festiwalu Jazz Jamboree’63 w kwintecie Krzysztofa Komedy grał także Maciej Suzin na kontrabasie, a rok później podczas kolejnego festiwalu na kontrabasie grał Janusz Kozłowski.

Tytułowa kompozycja „Sophia’s Tune” poświęcona jest żonie Zofii. Pozostałe: Repetition, Svantetic, Dwójka rzymska i Alea to znane, cenione, kilkunastominutowe utwory powstałe w okresie rozkwitu „formy” twórczej artysty.

Na płycie prezentujemy zarówno nagrania studyjne Kwartetu Krzysztofa Komedy dokonane w Studiu Polskiego Radia w roku 1959 podczas przygotowywania muzyki do filmu „Niewinni Czarodzieje” oraz Trio Komedy wraz z Berntem Rosengrenem rejestrowane w warszawskim Studiu w roku 1961 jak i relacje z Festiwali Jazz Jamboree.

W roku 1961 na Jazz Jamboree Krzysztof Komeda wystąpił ze swoim Trio wraz z BerntemRosengrenem. W roku 1962 Komeda wystąpił na festiwalu z dwoma formacjami: Trio z Romanem Dylągiem i RuneCarlsonemoraz Grupą Krzysztofa Komedy prezentującą muzykę baletową kompozytora. W formacji tej wystąpili: Wanda Warska, Michał Urbaniak, Zbigniew Namysłowski, Eje Thielin, Roman Dyląg i Rune Carlson.

Natomiast w roku 1963 Komeda wystąpił na JJ’63 z Kwintetem w którym oprócz lidera wystąpili: Tomasz Stańko, Michał Urbaniak, Maciej Suzin i Czesław Bartkowski.

Złoto i brylanty z archiwum Polskiego Radia, czyli osiem sensacyjnie odnalezionych piosenek, które w latach 1973-74 Irena Santor nagrała z Janem Ptaszynem Wróblewskim i jazzmanami.

Studio Jazzowe Polskiego Radia, z którego Jan Ptaszyn Wróblewski zrekrutował muzyków stanowiących trzon towarzyszącej Irenie Santor orkiestry, było zespołem unikalnym w skali europejskiej. Saksofonista, lider, kompozytor, aranżer i dyrygent zwykł był trzymać za ogon dwie, trzy, a nawet cztery sroki. W latach 70. Studio Jazzowe było jego poligonem, warsztatem i magazynem: konfiguracji personalnych, konwencji i pomysłów. Akompaniowało też wokalistom, choć wtedy - jak w tym przypadku - nie pod swoim dumnym szyldem, za to łącząc siły z muzykami Orkiestry Polskiego Radia w Warszawie.

Wspomina Irena Santor: „Współpracę z Ptaszynem i jego wspaniałymi wirtuozami i wspominam ze wzruszeniem i dumą! Ileż ja się od nich nauczyłam! Jakież to było inne! Niezwykłość naszych okołojazzowych piosenek polegała m.in. na tym, że nikt nie wymagał ode mnie, żebym śpiewała jazz. Oni grali po swojemu, a ja śpiewałam w moim stylu i jakoś to wszystko się ze sobą ładnie splotło.”