Polecane produkty

Złoto i brylanty z archiwum Polskiego Radia, czyli osiem sensacyjnie odnalezionych piosenek, które w latach 1973-74 Irena Santor nagrała z Janem Ptaszynem Wróblewskim i jazzmanami.

Studio Jazzowe Polskiego Radia, z którego Jan Ptaszyn Wróblewski zrekrutował muzyków stanowiących trzon towarzyszącej Irenie Santor orkiestry, było zespołem unikalnym w skali europejskiej. Saksofonista, lider, kompozytor, aranżer i dyrygent zwykł był trzymać za ogon dwie, trzy, a nawet cztery sroki. W latach 70. Studio Jazzowe było jego poligonem, warsztatem i magazynem: konfiguracji personalnych, konwencji i pomysłów. Akompaniowało też wokalistom, choć wtedy - jak w tym przypadku - nie pod swoim dumnym szyldem, za to łącząc siły z muzykami Orkiestry Polskiego Radia w Warszawie.

Wspomina Irena Santor: „Współpracę z Ptaszynem i jego wspaniałymi wirtuozami i wspominam ze wzruszeniem i dumą! Ileż ja się od nich nauczyłam! Jakież to było inne! Niezwykłość naszych okołojazzowych piosenek polegała m.in. na tym, że nikt nie wymagał ode mnie, żebym śpiewała jazz. Oni grali po swojemu, a ja śpiewałam w moim stylu i jakoś to wszystko się ze sobą ładnie splotło.”

Złoto i brylanty z archiwum Polskiego Radia, czyli osiem sensacyjnie odnalezionych piosenek, które w latach 1973-74 Irena Santor nagrała z Janem Ptaszynem Wróblewskim i jazzmanami.

Studio Jazzowe Polskiego Radia, z którego Jan Ptaszyn Wróblewski zrekrutował muzyków stanowiących trzon towarzyszącej Irenie Santor orkiestry, było zespołem unikalnym w skali europejskiej. Saksofonista, lider, kompozytor, aranżer i dyrygent zwykł był trzymać za ogon dwie, trzy, a nawet cztery sroki. W latach 70. Studio Jazzowe było jego poligonem, warsztatem i magazynem: konfiguracji personalnych, konwencji i pomysłów. Akompaniowało też wokalistom, choć wtedy - jak w tym przypadku - nie pod swoim dumnym szyldem, za to łącząc siły z muzykami Orkiestry Polskiego Radia w Warszawie.

Wspomina Irena Santor: „Współpracę z Ptaszynem i jego wspaniałymi wirtuozami i wspominam ze wzruszeniem i dumą! Ileż ja się od nich nauczyłam! Jakież to było inne! Niezwykłość naszych okołojazzowych piosenek polegała m.in. na tym, że nikt nie wymagał ode mnie, żebym śpiewała jazz. Oni grali po swojemu, a ja śpiewałam w moim stylu i jakoś to wszystko się ze sobą ładnie splotło.”

Fonograficzne wydarzenie dekady. Blisko 40 nigdy niepublikowanych nagrań mistrza jazzowej trąbki z archiwum Polskiego Radia w 6-płytowym albumie „Tomasz Stańko - Polish Radio Sessions 1970-1991”

Najsłynniejszy polski jazzman przez wiele lat regularnie gościł w studiach nagraniowych Polskiego Radia w Warszawie. Podczas dłuższych i krótszych sesji towarzyszyli mu czołowi artyści improwizujący z Polski i zagranicy. Te taśmy - oraz niezliczone rejestracje koncertów - nigdy nie zostały opublikowane.

Z pragnienia, by miłośnikom jazzu zaprezentować nieznaną/zapomnianą/zaginioną część dorobku Tomasza Stańko, narodziła się idea wydania unikatowego boksu - radiowego portfolio trębacza, kompozytora i lidera.

Fonograficzne wydarzenie dekady. Blisko 40 nigdy niepublikowanych nagrań mistrza jazzowej trąbki z archiwum Polskiego Radia w 6-płytowym albumie „Tomasz Stańko - Polish Radio Sessions 1970-1991”

Najsłynniejszy polski jazzman przez wiele lat regularnie gościł w studiach nagraniowych Polskiego Radia w Warszawie. Podczas dłuższych i krótszych sesji towarzyszyli mu czołowi artyści improwizujący z Polski i zagranicy. Te taśmy - oraz niezliczone rejestracje koncertów - nigdy nie zostały opublikowane.

Z pragnienia, by miłośnikom jazzu zaprezentować nieznaną/zapomnianą/zaginioną część dorobku Tomasza Stańko, narodziła się idea wydania unikatowego boksu - radiowego portfolio trębacza, kompozytora i lidera.

Fonograficzne wydarzenie dekady. Blisko 40 nigdy niepublikowanych nagrań mistrza jazzowej trąbki z archiwum Polskiego Radia w 6-płytowym albumie „Tomasz Stańko - Polish Radio Sessions 1970-1991”

Najsłynniejszy polski jazzman przez wiele lat regularnie gościł w studiach nagraniowych Polskiego Radia w Warszawie. Podczas dłuższych i krótszych sesji towarzyszyli mu czołowi artyści improwizujący z Polski i zagranicy. Te taśmy - oraz niezliczone rejestracje koncertów - nigdy nie zostały opublikowane.

Z pragnienia, by miłośnikom jazzu zaprezentować nieznaną/zapomnianą/zaginioną część dorobku Tomasza Stańko, narodziła się idea wydania unikatowego boksu - radiowego portfolio trębacza, kompozytora i lidera.

Wielki powrót Włodzimierza Nahornego! Legendarny kompozytor i pianista oraz wszechstronna Nula Stankiewicz wspólnie stworzyli ponadczasowy album, w którym jazz harmonijnie łączy się z najczystszą poezją.

Włodzimierz Nahorny - dobry duch sceny muzycznej i jeden z tych, którzy stworzyli nieśmiertelny kanon polskiej piosenki.

Nula Stankiewicz - wokalistka o subtelnym, lirycznym głosie, a zarazem dziennikarka radiowa, miłośniczka piosenki literackiej, od lat popularyzująca twórczość Jonasza Kofty, Agnieszki Osieckiej i Jana Wołka.

Wspólnie nagrali album „Bliskość ciszy” - swoisty wybór najpiękniejszych utworów Nahornego, wzbogacony premierową kompozycją do słów Ewy Lipskiej. Towarzyszą im znakomici jazzmani: kontrabasista Paweł Pańta i perkusista Sebastian Frankiewicz.

Wielki powrót Włodzimierza Nahornego! Legendarny kompozytor i pianista oraz wszechstronna Nula Stankiewicz wspólnie stworzyli ponadczasowy album, w którym jazz harmonijnie łączy się z najczystszą poezją.

Włodzimierz Nahorny - dobry duch sceny muzycznej i jeden z tych, którzy stworzyli nieśmiertelny kanon polskiej piosenki.

Nula Stankiewicz - wokalistka o subtelnym, lirycznym głosie, a zarazem dziennikarka radiowa, miłośniczka piosenki literackiej, od lat popularyzująca twórczość Jonasza Kofty, Agnieszki Osieckiej i Jana Wołka.

Rockowo, biesiadnie i refleksyjnie. Do tańca i pod rozwagę. Satyrycznie i lirycznie. Nowy album PIERSI uszczęśliwi fanów i rzuci wyzwanie niedowiarkom. 

PIERSI jakie są, każdy słyszy. Od ponad czterdziestu lat w jaskrawych kolorach i ironicznie opisują absurdalną polską rzeczywistość, a zgodnie z zasadą, że nie samą satyrą człowiek żyje, tworzą też piosenki do tańca i gromadnego śpiewania w sytuacjach nieformalnych (a nawet całkiem luźnych).

Andrzej Trzaskowski na czele orkiestry STUDIO S-1 i charyzmatyczny Tomasz Stańko jako solista. Polskie Radio z dumą prezentuje wielokolorowe klejnoty z muzycznego archiwum.

Andrzej Trzaskowski (1933-98) po spektakularnych, jazzowych latach 60. - kiedy nie tylko nagrywał cenione autorskie albumy w Polsce, ale też wyrobił sobie mocną pozycję na scenie europejskiej - w kolejnej dekadzie wybrał dla siebie inną rolę: kompozytora filmowych ścieżek dźwiękowych, promotora muzyki i muzyków, edukatora oraz - przede wszystkim - dyrektora wszechstronnej i wszechobecnej na ówczesnych antenach Orkiestry Polskiego Radia i Telewizji STUDIO S-1. Zarządzał bogatym repertuarem oryginalnym i adaptowanym, pomagał w rozwoju karier, no i dyrygował w studiu nagraniowym i podczas festiwali, od Opola po Jazz Jamboree.

Andrzej Trzaskowski na czele orkiestry STUDIO S-1 i charyzmatyczny Tomasz Stańko jako solista. Polskie Radio z dumą prezentuje wielokolorowe klejnoty z muzycznego archiwum.

Andrzej Trzaskowski (1933-98) po spektakularnych, jazzowych latach 60. - kiedy nie tylko nagrywał cenione autorskie albumy w Polsce, ale też wyrobił sobie mocną pozycję na scenie europejskiej - w kolejnej dekadzie wybrał dla siebie inną rolę: kompozytora filmowych ścieżek dźwiękowych, promotora muzyki i muzyków, edukatora oraz - przede wszystkim - dyrektora wszechstronnej i wszechobecnej na ówczesnych antenach Orkiestry Polskiego Radia i Telewizji STUDIO S-1. Zarządzał bogatym repertuarem oryginalnym i adaptowanym, pomagał w rozwoju karier, no i dyrygował w studiu nagraniowym i podczas festiwali, od Opola po Jazz Jamboree.

Wirtuoz altówki i niestrudzony orędownik jej renesansu przedstawia pierwszy w historii polskiej fonografii album z solowym repertuarem crossover wyłącznie na ten niezwykły i (zwykle) niedoceniany instrument.

Altówka - większa i cięższa od lubiących solowe wycieczki skrzypiec i nie tak eksponowana w orkiestrach jak pełna gracji wiolonczela - to instrument o niezwykłej, głębokiej barwie, do tego wymagający technicznie i niezwykle wszechstronny. Z racji tego bycia „pomiędzy” bywa ignorowany, zarówno przez kompozytorów, jak i niektórych słuchaczy. „Violand” to manifest artystyczny i kamień milowy dla polskiej muzyki altówkowej.

Słodko-gorzkie tanga w wykonaniu najsłynniejszego w Polsce zespołu przedwojennej muzyki rozrywkowej.

Jan Emil Młynarski, z tych Młynarskich: śpiewak jazz bandu, wirtuoz gry na bandżoli (oryginalnej, z Myszką Miki na skórzanej membranie, odziedziczonej po legendarnym Stanisławie Grzesiuku), perkusista, muzyczny archeolog Warszawy, elitarny jazzman, zabawiacz tłumów. Jako lider Warszawskiego Combo Tanecznego i autor radiowych audycji przeszukuje archiwa, a to, co znajduje - ocala od zapomnienia.

Repertuar jego zespołu to w lwiej części  utwory z okresu międzywojennego i wcześniejsze. Piosenki z rodowodem, jak sam nazwa zespołu wskazuje, warszawskim, retro-oktet prezentuje w brzmieniu współczesnym (jeśli chodzi o kwestie techniczne) i w aranżacjach bliskich oryginalnym (gdy idzie o kwestie artystyczne). Przed blisko stu laty bawiły i wzruszały publiczność rewii, gości dansingów i bywalców podwórkowych potańcówek. Teraz bawią i wzruszają, w zasadzie, wszędzie i o każdej porze.

Słodko-gorzkie tanga w wykonaniu najsłynniejszego w Polsce zespołu przedwojennej muzyki rozrywkowej.

Jan Emil Młynarski, z tych Młynarskich: śpiewak jazz bandu, wirtuoz gry na bandżoli (oryginalnej, z Myszką Miki na skórzanej membranie, odziedziczonej po legendarnym Stanisławie Grzesiuku), perkusista, muzyczny archeolog Warszawy, elitarny jazzman, zabawiacz tłumów. Jako lider Warszawskiego Combo Tanecznego i autor radiowych audycji przeszukuje archiwa, a to, co znajduje - ocala od zapomnienia.

Repertuar jego zespołu to w lwiej części  utwory z okresu międzywojennego i wcześniejsze. Piosenki z rodowodem, jak sam nazwa zespołu wskazuje, warszawskim, retro-oktet prezentuje w brzmieniu współczesnym (jeśli chodzi o kwestie techniczne) i w aranżacjach bliskich oryginalnym (gdy idzie o kwestie artystyczne). Przed blisko stu laty bawiły i wzruszały publiczność rewii, gości dansingów i bywalców podwórkowych potańcówek. Teraz bawią i wzruszają, w zasadzie, wszędzie i o każdej porze.

Nowy album zjawiskowej pianistki, kompozytorki i liderki, czyli trzy kwadranse jazzu, który przykuwa uwagę, zachwyca i skłania do przemyśleń.

Aga Derlak: dumna posiadaczka trzech Fryderyków, absolwentka Berklee College of Music w Bostonie, ambasadorka polskiego jazzu na całym świecie, wirtuozka i edukatorka, od lat liderka własnego tria.

Jej najnowsze dzieło to jazzowy album koncepcyjny o odmienności. Zaczerpnięte z nauki o neuropsychologii słowo tytułowe odnosi do różnic w funkcjonowaniu mózgu. Neuroatypowość to odbiegające od normy reagowanie na bodźcie, prowadzenie narracji, odbierania rzeczywistości i jej interpretowanie.

Aga Derlak: Nic tutaj nie wpisuje się w normę. Okładka albumu jest jej tyłem, tył przodem; tytuły zapisane są niepoprawnie, kompozycje przenikają się, by pojawić się ponownie ulegając po drodze przekształceniom. Coś, co wychodzi poza zbiór ogólnoprzyjętych reguł, stawia odbiorcę przed wyzwaniem wyzbycia się normatywnego patrzenia i zaakceptowania nowych, niezrozumiałych definicji i znaczeń.

Nowy album artysty, który modom się nie kłania i w którego głosie brzmią i czysta poezja, i proza nie zawsze wypełnionego poezją życia.

Najszczerszy z piewców szczerości w muzyce, nadwrażliwy twardziel, wędkarz i (były) bokser. Tak śpiewa tylko on. Tak czuje prawie każdy (ale rzadko się do tego przyznaje). Marek Dyjak, przekroczywszy jubileuszową granicę pięćdziesiątego roku życia, w pięknym stylu zrywa z własnym postanowieniem sprzed kilku lat i… nie kończy kariery nagraniowej. Jego najnowszy album - ten, którego według zapowiedzi miało nigdy nie być! - to zbiór dziesięciu nasyconych emocjami piosenek o zakrętach życia dojrzałego mężczyzny.

Na swojej nowej płycie, nagrywanej podczas kilku sesji w studiu Cavatina w Bielsku-Białej, Dyjak zaśpiewał teksty Ernesta Brylla, Jana Kondraka, Jacka Kleyffa, Mariana Hemara, Artura Majewskiego i Jacka Musiatowicza. Piosenki skomponowali Przemysław Gintrowski, Marek Tarnawski, Michał Lorenc, Bolesław Horowicz, Piotr Mikołajczak, Mateusz Kołakowski, Artur Majewski i Jacek Musiatowicz.

„Z partyjnym pozdrowieniem. 12 hitów w stylu lambada hardcore”

Polskie Radio z nostalgicznym pozdrowieniem prezentuje wyjątkową - bogato ilustrowaną i wspaniale brzmiącą - winylową reedycję pierwszej – legendarnej płyty Big Cyca.

Już to grali, i to wiele razy, bo od premiery jednego z najbardziej popularnych albumów epoki wczesnego Balcerowicza niedługo minie 35 lat (słownie: trzydzieści pięć). Rock and roll w postaci czystej, prostej i szczerej. Przeboje, o których w czasach bez Internetu i telefonów komórkowych wieści docierały do wsi, miasteczek i metropolii. Słowa, które znali duzi i mali. Melodie, które niesione wiatrem ustrojowych i gospodarczych zmian trafiły pod strzechy, blachy i dachówki.

Pierwszy nakład „Z partyjnym pozdrowieniem…” wydało w 1990 państwowe wówczas przedsiębiorstwo Polskie Nagrania „Muza” pod utworzonym specjalnie na tę okazję szyldem Pomarańczowa Muza (oczywista aluzja do legendarnej Pomarańczowej Alternatywy). Były to czasy, gdy dobre płyty sprzedawały się w imponujących, idących w dziesiątki tysięcy egzemplarzy nakładach. Oficjalnie, bo kwitł już rynek piracki, dzięki któremu w ręce nastoletnich Polaków trafiły kolejne setki tysięcy, przeważnie marnie wyglądających i jeszcze gorzej brzmiących fonogramów.

Jeden z najsłynniejszych albumów w historii polskiego rocka, otoczony legendą, ponadczasowy. Wyczekiwana przez fanów reedycja brzmi i wygląda perfekcyjnie.

Dwie płyty analogowe zostały opakowane w lśniącą lakierem podwójną kopertę typu gatefold, a w środku znalazło się miejsce na długi wspominkowy tekst. Ikoniczny front okładki - z jaskrawo zielonym logotypem zaprojektowanym przed Edwarda Lutczyna - prezentuje się oszałamiająco.

A muzyka…

Najsłynniejsze nagranie koncertowe w historii polskiego rocka. Ponad 40 lat po premierze do sklepów trafia dwupłytowe, winylowe wznowienie drugiego albumu Perfectu.

Październikowy wieczór ’82. Na dworze ciemna i zimna noc stanu wojennego, a w warszawskim klubie Stodoła blask i żar. Gra zespół Perfect w pierwszym, legendarnym składzie: na gitarach Zbigniew Hołdys i Andrzej Urny, na gitarze basowej Andrzej Nowicki, na perkusji Piotr Szkudelski. Przy mikrofonie Grzegorz Markowski, do niedawana obiecujący aktor teatralny, dziś bóg rocka, spocony, z obnażonym torsem, owijający sobie publiczność wokół palca.

Po przerwie wymuszonej przez komunistyczne władze był to pierwszy koncert zespołu, którego słuchała cała Polska. Nakład debiutanckiego albumu z niezapomnianą białą okładką sięgnął trzystu tysięcy egzemplarzy. W radiu tej muzyki nie można było usłyszeć, ale grało się ją na każdej prywatce, aż do zdarcie płyty. Posłuchać jej na żywo było marzeniem każdego nastolatka.

Kasia Moś olśniewa skalą wokalnego talentu, wszechstronnością muzycznych zainteresowań i odwagą artystycznych wyborów. Jej czwarty, autorski album to podsumowanie życia w blasku koncertowych sal i w zaciszu studiów nagraniowych, swoisty pamiętnik fascynacji, poszukiwań i przyjaźni. To świadectwo niewysłowionej - jak podpowiada tytuł płyty - wdzięczności wobec przyjaciół za dzielenie się pomysłami, wizjami i marzeniami. 

Kasia Moś: „Ten album jest klamrą, która podsumowuje niezwykle aktywny, czasem wręcz szaleńczo rozpędzony etap mojego o życia. Wybierając piosenki, z których większość jest już dobrze słuchaczom znana, czułam się jak nastoletnia dziewczyna, która nagrywa składankę na kasetę magnetofonową, żeby słuchać jej ze znajomymi na prywatce albo w samotności, ze słuchawkami na uszach, w ciemności, kiedy chce się wspominać piękne chwile.”

Anna Rusowicz prezentuje album wypełniony słonecznym blaskiem, życiową mądrością i paradą muzycznych wspaniałości.

„Dziewczyna Słońca” to dziesięć piosenek zainspirowanych muzycznym bogactwem hippisowskiej złotej ery przełomu lat 60. i 70. XX wieku. Wokalistce towarzyszy zespół wirtuozów, którzy podróżują z nią po ścieżkach soulu, rocka, rhythm and bluesa, gitarowego popu, a nawet jazzu.

Anna Rusowicz prezentuje album wypełniony słonecznym blaskiem, życiową mądrością i paradą muzycznych wspaniałości.

„Dziewczyna Słońca” to dziesięć piosenek zainspirowanych muzycznym bogactwem hippisowskiej złotej ery przełomu lat 60. i 70. XX wieku. Wokalistce towarzyszy zespół wirtuozów, którzy podróżują z nią po ścieżkach soulu, rocka, rhythm and bluesa, gitarowego popu, a nawet jazzu.

Nieodkryty wcześniej skarb z archiwum Polskiego Radia: dwa koncerty Mieczysława Kosza na Jazz Jamboree w 1967 i 1968 r.

Niewidomy wirtuoz fortepianu zadebiutował na warszawskim święcie jazzu w 1967 r., zaledwie kilka miesięcy po przyjeździe do stolicy z Krakowa. Występując jako lider tria z Januszem Kozłowskim na kontrabasie i Sergiuszem Perkowskim na perkusji wzbudził powszechny zachwyt. Janusz Wolski, korespondent magazynu „Jazz”, relacjonował na gorąco: „Najciekawszym wydarzeniem koncertu »Nowe twarze w polskim jazzie« był występ Mieczysława Kosza. Zademonstrował on bardzo osobistą koncepcję gry, dobre wyczucie swingu, pełny, soczysty dźwięk i wielką kulturę muzyczną. Kosz wzoruje się na Billu Evansie, co w połączeniu z wielką muzykalnością dało »czysty« jazz, bez efekciarstwa i niepotrzebnych popisów.”

Złoto z archiwum Polskiego Radia, czyli pierwsze studyjne nagrania tria Mieczysława Kosza. Kilka kompozycji autorskich, popularne piosenki i… Thelonious Monk!

Pierwsze trzy utwory na nowej płycie (znane już z wydanej kilka lat temu kompilacji „Piano solo, duo, trio”) to autorskie kompozycje Kosza, zarejestrowane w radiowym studiu 28 października 1968 r. To muzyka śmiała i ponadczasowo nowoczesna, sygnalizująca wielkie artystyczne ambicje, dramaturgicznie i wykonawczo doskonała.

Kolejnych sześć utworów (umowna strona B) to zapis sesji z 2 lutego 1968 r. Zespół gra w bardziej tradycyjny, swingujący sposób. Tak Kosz uwodził słuchaczy: błyskotliwymi interpretacjami polskich i amerykańskich standardów oraz swoim numerem popisowym: arią z operetki „Das Land des Lächelns” („Kraina uśmiechu”), znaną w Polsce pod tytułem „Twoim jest serce me”.

Album ukazuje się na płycie kompaktowej, której okładkę zaprojektował Dawid Ryski.

Płyta Polskiego Radia jest drugą z serii prezentującej wcześniej niepublikowane, koncertowe i studyjne nagrania Mieczysława Kosza jako solisty, lidera własnego zespołu i sidemana.

Imponujący dorobek Studia Jazzowego Polskiego Radia pod kierownictwem Jana Ptaszyna Wróblewskiego z lat 1969-1978, a także późniejsze nagrania wielkiego polskiego jazzmana, zebrano w obszernym, pięciopłytowym wydawnictwie, które przygotowane zostało z okazji 95-lecia Polskiego Radia.

Ponad cztery godziny najwyższej jakości jazzu zostały zamknięte w pięciu krążkach. Wyboru nagrań dokonał osobiście Jan Ptaszyn Wróblewski, wybitna postać sceny jazzowej, laureat Nagrody Mediów Publicznych. Niemal wszystkie kompozycje ukazują się na płytach po raz pierwszy. W sporej części to wykonania bigbandowe, bo właśnie w tej formie funkcjonowało Studio Jazzowe Polskiego Radia, które powstało w 1968 roku, a zaczęło funkcjonować rok później. Ta wspaniała orkiestra nie tylko nagrywała w studiu, ale występowała na festiwalach w kraju i za granicą – w Norwegii, Szwecji, Finlandii, w Niemczech i na Węgrzech.

Do Studia Jan Ptaszyn Wróblewski zapraszał najwybitniejszych przedstawicieli polskiej sceny jazzowej. Byli to m.in.: Krzysztof Komeda, Zbigniew Seifert, Zbigniew Namysłowski, Wojciech Karolak, Janusz Muniak, Włodzimierz Nahorny, Andrzej Trzaskowski czy Tomasz Stańko. Nagrania bigbandowe ostatniego z wymienionych to chyba największa fonograficzna sensacja wydanego boxu – znalazło się na nim aż 11 utworów Stańki, w których kompozytor i muzyk zachwyca biegłością w traktowaniu klasycznej bigbandowej materii i skonfrontowaniem jej z awangardową, freejazzową estetyką.

Agnieszka Osiecka „Sześć oceanów, piosenki 1962-2013” to zbiór ponad 100 utworów zarejestrowanych w latach 1962 – 2013. Znajdziemy tu piosenki, które znamy z albumu „Agnieszka Osiecka pięć oceanów” jak również nowe interpretacje. Wśród wykonawców usłyszymy m.in. Igę Cembrzyńską, Marylę Rodowicz, Krystynę Sienkiewicz, Krystynę Jandę, Ewę Bem, Skaldów, Zespół Raz Dwa Trzy, Grzegorza Turnaua, Stanisława Soykę oraz wielu innych wybitnych artystów.

Lora Szafran zaprosiła do nagrania płyty dwoje gości – saksofonistę Henryka Miśkiewicza (którego słyszymy w „Tomaszowie” i piosence „Groszki i róże”) oraz śpiewającą Agę Zaryan (z którą panie zaśpiewały w duecie „Grande Valse Brillante”). Ta ostatnia powiedziała o Szafran: U Lory najważniejsze są szczerość i bycie sobą. Taka jest Lora Artystka i Lora Człowiek! Słychać to w każdej piosence na tej płycie!

https://bfan.link/krokodyl-50-lat-na-scenieWydany przez Agencję Muzyczną Polskiego Radia dwupłytowy album Dariusza Kozakiewicza „Krokodyl” jest jedynie kompromisem wobec tego, co można by zaprezentować na pięciu, a nawet 10 płytach.

Płyta pierwsza, to kompozycje Kozakiewicza wykonane i zaśpiewane przez Annę JANTAR, Marka PIEKARCZYKA, Natalię SIKORĘ, Patrycję MARKOWSKĄ oraz zespoły ŚWIADECTWO DOJRZAŁOŚCI, TEST i oczywiście PERFECT.

Na drugiej płycie słyszymy niezapomniane riffy i partie solowe, które Kozakiewicz wykonał w utworach wykonywanych przez zespoły BREAKOUT, AIR CONDITION, HOMO TWIST, a także Ryszarda RYNKOWSKIEGO, Grzegorza MARKOWSKIEGO, czy Wojciecha KORDĘ.