Polecane produkty

Nieodkryty wcześniej skarb z archiwum Polskiego Radia: dwa koncerty Mieczysława Kosza na Jazz Jamboree w 1967 i 1968 r.

Niewidomy wirtuoz fortepianu zadebiutował na warszawskim święcie jazzu w 1967 r., zaledwie kilka miesięcy po przyjeździe do stolicy z Krakowa. Występując jako lider tria z Januszem Kozłowskim na kontrabasie i Sergiuszem Perkowskim na perkusji wzbudził powszechny zachwyt. Janusz Wolski, korespondent magazynu „Jazz”, relacjonował na gorąco: „Najciekawszym wydarzeniem koncertu »Nowe twarze w polskim jazzie« był występ Mieczysława Kosza. Zademonstrował on bardzo osobistą koncepcję gry, dobre wyczucie swingu, pełny, soczysty dźwięk i wielką kulturę muzyczną. Kosz wzoruje się na Billu Evansie, co w połączeniu z wielką muzykalnością dało »czysty« jazz, bez efekciarstwa i niepotrzebnych popisów.”

Polskie Radio z dumą prezentuje osobisty wybór jedenastu piosenek Ireny Santor: największej z wielkich dam polskiej piosenki, kochanej przez kilka pokoleń słuchaczy, podziwianej za kunszt, styl i gust.

Niezwykłe wydawnictwo zrodziło się z wzajemnej miłości i szacunku: wielbicieli wobec Ireny Santor, i jej samej - wobec swoich słuchaczy.

Kasia Moś olśniewa skalą wokalnego talentu, wszechstronnością muzycznych zainteresowań i odwagą artystycznych wyborów. Jej czwarty, autorski album to podsumowanie życia w blasku koncertowych sal i w zaciszu studiów nagraniowych, swoisty pamiętnik fascynacji, poszukiwań i przyjaźni. To świadectwo niewysłowionej - jak podpowiada tytuł płyty - wdzięczności wobec przyjaciół za dzielenie się pomysłami, wizjami i marzeniami. 

Kasia Moś: „Ten album jest klamrą, która podsumowuje niezwykle aktywny, czasem wręcz szaleńczo rozpędzony etap mojego o życia. Wybierając piosenki, z których większość jest już dobrze słuchaczom znana, czułam się jak nastoletnia dziewczyna, która nagrywa składankę na kasetę magnetofonową, żeby słuchać jej ze znajomymi na prywatce albo w samotności, ze słuchawkami na uszach, w ciemności, kiedy chce się wspominać piękne chwile.”

Kasia Moś olśniewa skalą wokalnego talentu, wszechstronnością muzycznych zainteresowań i odwagą artystycznych wyborów. Jej czwarty, autorski album to podsumowanie życia w blasku koncertowych sal i w zaciszu studiów nagraniowych, swoisty pamiętnik fascynacji, poszukiwań i przyjaźni. To świadectwo niewysłowionej - jak podpowiada tytuł płyty - wdzięczności wobec przyjaciół za dzielenie się pomysłami, wizjami i marzeniami. 

Kasia Moś: „Ten album jest klamrą, która podsumowuje niezwykle aktywny, czasem wręcz szaleńczo rozpędzony etap mojego o życia. Wybierając piosenki, z których większość jest już dobrze słuchaczom znana, czułam się jak nastoletnia dziewczyna, która nagrywa składankę na kasetę magnetofonową, żeby słuchać jej ze znajomymi na prywatce albo w samotności, ze słuchawkami na uszach, w ciemności, kiedy chce się wspominać piękne chwile.”

Kasia Moś olśniewa skalą wokalnego talentu, wszechstronnością muzycznych zainteresowań i odwagą artystycznych wyborów. Jej czwarty, autorski album to podsumowanie życia w blasku koncertowych sal i w zaciszu studiów nagraniowych, swoisty pamiętnik fascynacji, poszukiwań i przyjaźni. To świadectwo niewysłowionej - jak podpowiada tytuł płyty - wdzięczności wobec przyjaciół za dzielenie się pomysłami, wizjami i marzeniami. 

Kasia Moś: „Ten album jest klamrą, która podsumowuje niezwykle aktywny, czasem wręcz szaleńczo rozpędzony etap mojego o życia. Wybierając piosenki, z których większość jest już dobrze słuchaczom znana, czułam się jak nastoletnia dziewczyna, która nagrywa składankę na kasetę magnetofonową, żeby słuchać jej ze znajomymi na prywatce albo w samotności, ze słuchawkami na uszach, w ciemności, kiedy chce się wspominać piękne chwile.”

Kasia Moś olśniewa skalą wokalnego talentu, wszechstronnością muzycznych zainteresowań i odwagą artystycznych wyborów. Jej czwarty, autorski album to podsumowanie życia w blasku koncertowych sal i w zaciszu studiów nagraniowych, swoisty pamiętnik fascynacji, poszukiwań i przyjaźni. To świadectwo niewysłowionej - jak podpowiada tytuł płyty - wdzięczności wobec przyjaciół za dzielenie się pomysłami, wizjami i marzeniami. 

Kasia Moś: „Ten album jest klamrą, która podsumowuje niezwykle aktywny, czasem wręcz szaleńczo rozpędzony etap mojego o życia. Wybierając piosenki, z których większość jest już dobrze słuchaczom znana, czułam się jak nastoletnia dziewczyna, która nagrywa składankę na kasetę magnetofonową, żeby słuchać jej ze znajomymi na prywatce albo w samotności, ze słuchawkami na uszach, w ciemności, kiedy chce się wspominać piękne chwile.”

Kolorowa (i długa!) opowieść o muzycznej tradycji, czyli Kaja i Janusz Prusinowscy ożywiają piosenki, tańce i zabawy, którymi dawno, dawno temu rozbrzmiewały pola, lasy i… przytulne, wiejskie domostwa.

Prusinowscy grać na ludowych instrumentach i śpiewać w sposób możliwie bliski temu, jak robiło się to dawno, dawno temu, przez lata uczyli się od wiejskich muzykantów. Dziś sami są mistrzami, z ogromnym - liczonym nagraniami, koncertami i nagrodami - dorobkiem. I równie ogromnym wpływem na wszystkich, którzy pragną, by muzyczna tradycja nigdy nie stała się przeszłością, a była żywą częścią przyszłości.

Muzyka Chopina, Elsnera i Dobrzyńskiego, 150-letni angielski fortepian i małżeński duet wirtuozów. Grając na cztery ręce, Agnieszka i Krzysztof Książkowie stworzyli album bez precedensu w światowej fonografii.

Ukochany kompozytor Polaków miał zaledwie 16 lat, gdy - nie bez wpływu Józefa Elsenera, swojego nauczyciela w warszawskim Konserwatorium, który z upodobaniem pisał muzykę na cztery ręce - przeniósł na papier wariacje na temat „Pieśni Moore’a” niemieckiego kompozytora Ferdynanda Riesa. Młodzieńczy rękopis geniusza, stworzony trochę dla zabawy, a trochę z towarzyskiej konieczności, nigdy nie trafił do druku. Jego fragmenty odnalazły się dopiero w latach 60. XX wieku, a całość zrekonstruował pianista i kompozytor Jan Ekier. I choć trwający ok. 7 minut utwór nie jest częścią chopinowskiego, żelaznego kanonu, to dla współczesnych, młodych artystów okazał się pretekstem, by stworzyć fascynującą opowieść o salonowym muzykowaniu w Warszawie w początkach XIX wieku.

„Cellotapes” to zbiór utworów na wiolonczelę (często nagrywaną na wiele nakładających się  ścieżek) i subtelną elektronikę. Także gra słów: tytuł w języku angielskim oznacza po prostu „taśmy klejące”, a zamysłem Michała Pepola jest, aby te „taśmy” były ideą spinającą różne gatunkowo utwory w spójną całość: Bach vs. współczesność, fonograficzna premiera słynnej kompozycji Pawła Mykietyna, kultowe dzieła europejskiego i amerykańskiego minimalizmu. I - przede wszystkim - nowa, autorska muzyka, którą Pepol już teraz kreśli swoje działania w przyszłości.

Jeden z najsłynniejszych albumów w historii polskiego rocka, otoczony legendą, ponadczasowy. Wyczekiwana przez fanów reedycja brzmi i wygląda perfekcyjnie.

Dwie płyty analogowe zostały opakowane w lśniącą lakierem podwójną kopertę typu gatefold, a w środku znalazło się miejsce na długi wspominkowy tekst. Ikoniczny front okładki - z jaskrawo zielonym logotypem zaprojektowanym przed Edwarda Lutczyna - prezentuje się oszałamiająco.

A muzyka…

Najsłynniejsze nagranie koncertowe w historii polskiego rocka. Ponad 40 lat po premierze do sklepów trafia dwupłytowe, winylowe wznowienie drugiego albumu Perfectu.

Październikowy wieczór ’82. Na dworze ciemna i zimna noc stanu wojennego, a w warszawskim klubie Stodoła blask i żar. Gra zespół Perfect w pierwszym, legendarnym składzie: na gitarach Zbigniew Hołdys i Andrzej Urny, na gitarze basowej Andrzej Nowicki, na perkusji Piotr Szkudelski. Przy mikrofonie Grzegorz Markowski, do niedawana obiecujący aktor teatralny, dziś bóg rocka, spocony, z obnażonym torsem, owijający sobie publiczność wokół palca.

Po przerwie wymuszonej przez komunistyczne władze był to pierwszy koncert zespołu, którego słuchała cała Polska. Nakład debiutanckiego albumu z niezapomnianą białą okładką sięgnął trzystu tysięcy egzemplarzy. W radiu tej muzyki nie można było usłyszeć, ale grało się ją na każdej prywatce, aż do zdarcie płyty. Posłuchać jej na żywo było marzeniem każdego nastolatka.

Anna Rusowicz prezentuje album wypełniony słonecznym blaskiem, życiową mądrością i paradą muzycznych wspaniałości.

„Dziewczyna Słońca” to dziesięć piosenek zainspirowanych muzycznym bogactwem hippisowskiej złotej ery przełomu lat 60. i 70. XX wieku. Wokalistce towarzyszy zespół wirtuozów, którzy podróżują z nią po ścieżkach soulu, rocka, rhythm and bluesa, gitarowego popu, a nawet jazzu.

Anna Rusowicz prezentuje album wypełniony słonecznym blaskiem, życiową mądrością i paradą muzycznych wspaniałości.

„Dziewczyna Słońca” to dziesięć piosenek zainspirowanych muzycznym bogactwem hippisowskiej złotej ery przełomu lat 60. i 70. XX wieku. Wokalistce towarzyszy zespół wirtuozów, którzy podróżują z nią po ścieżkach soulu, rocka, rhythm and bluesa, gitarowego popu, a nawet jazzu.

Tamara Granat (laureatka prestiżowych konkursów pianistycznych, animatorka kultury i wieloletnia liderka DUO GRANAT) i Adrian Kreda (obecnie dziekan w Konserwatorium Muzycznym
w szwajcarskiej Genewie) znają się od 35 lat. Podzielają pasję do gry w duecie i potrzebę realizacji ambitnych, nietuzinkowych przedsięwzięć. Są m.in. autorami opracowania tango operity Astora Piazzolli „Maria de Buenos Aires” na dwa fortepiany, głos, parę taneczną i perkusję, jako pierwsi w Polsce zaprezentowali koncert Maksa Brucha op. 88a (z wenezuelskim dyrygentem Gerardo Estradą i Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Częstochowskiej), grywają koncerty z orkiestrami i recitale na całym świecie, prezentując zarówno autorskie wizje i projekty, jak i repertuar klasyczny; nagrywają płyty oraz programy radiowe i telewizyjne, prowadzą międzynarodowe kursy mistrzowskie; nie stronią od muzyki popularnej (program „Melodie dużego ekranu”).

Imponujący dorobek Studia Jazzowego Polskiego Radia pod kierownictwem Jana Ptaszyna Wróblewskiego z lat 1969-1978, a także późniejsze nagrania wielkiego polskiego jazzmana, zebrano w obszernym, pięciopłytowym wydawnictwie, które przygotowane zostało z okazji 95-lecia Polskiego Radia.

Ponad cztery godziny najwyższej jakości jazzu zostały zamknięte w pięciu krążkach. Wyboru nagrań dokonał osobiście Jan Ptaszyn Wróblewski, wybitna postać sceny jazzowej, laureat Nagrody Mediów Publicznych. Niemal wszystkie kompozycje ukazują się na płytach po raz pierwszy. W sporej części to wykonania bigbandowe, bo właśnie w tej formie funkcjonowało Studio Jazzowe Polskiego Radia, które powstało w 1968 roku, a zaczęło funkcjonować rok później. Ta wspaniała orkiestra nie tylko nagrywała w studiu, ale występowała na festiwalach w kraju i za granicą – w Norwegii, Szwecji, Finlandii, w Niemczech i na Węgrzech.

Do Studia Jan Ptaszyn Wróblewski zapraszał najwybitniejszych przedstawicieli polskiej sceny jazzowej. Byli to m.in.: Krzysztof Komeda, Zbigniew Seifert, Zbigniew Namysłowski, Wojciech Karolak, Janusz Muniak, Włodzimierz Nahorny, Andrzej Trzaskowski czy Tomasz Stańko. Nagrania bigbandowe ostatniego z wymienionych to chyba największa fonograficzna sensacja wydanego boxu – znalazło się na nim aż 11 utworów Stańki, w których kompozytor i muzyk zachwyca biegłością w traktowaniu klasycznej bigbandowej materii i skonfrontowaniem jej z awangardową, freejazzową estetyką.

„Sonoristic Penderecki by Penderecki” to wydawnictwo, które zawiera dzieła z awangardowego okresu twórczości Krzysztofa Pendereckiego.

Płyta przybliża jego kompozycje z lat 60-tych i 70-tych, nowatorskie dokonania w stylu znanym dziś jako sonoryzm. W tamtym czasie były powiewem świeżości, miały wielki wpływ na wielu innych kompozytorów, a samemu twórcy przyniosły międzynarodowy rozgłos.

Album to wyjątkowy, bo nagrany pod dyrekcją Kompozytora w 2017 roku przez Narodową Orkiestrę Symfoniczną Polskiego Radia (NOSPR) w Katowicach. Maestro Krzysztof Pendereckiego wrócił do swoich dzieł skomponowanych przed laty, co czynił stosunkowo rzadko. Na płycie utrwalono: Emanacje - na 2 orkiestry smyczkowe, De natura sonoris I - na wielką orkiestrę symfoniczną, De natura sonoris II - na orkiestrę symfoniczną, Polimorfię na 48 instrumentów smyczkowych i Fluorescencje - na wielką orkiestrę symfoniczną. Płytę wzbogaca booklet z obszernym omówieniem utworów i postaci jednego z największych polskich kompozytorów XX i XXI wieku.

Szymanowski – Complete Violin and Piano Works to podwójny album zawierający przekrój przez istotny dział twórczości wielkiego polskiego kompozytora. Umuzykalniona rodzina Szymanowskiego zorientowana była głównie w kierunku pianistycznym. Jak pisze Maciej Pinkwart w przedmowie do wydawnictwa, skrzypce, w otoczeniu wielkiego twórcy, pojawiły się jednak dość wcześnie za sprawą przyjaciela domu – amatorsko grającego Bronisława Gromadzkiego. Uczący się od najmłodszych lat Karol pod kierownictwem ojca, a potem pod czujnym okiem Gustawa Neuhausa w pierwszej kolejności zapoznał się z dorobkiem romantyzmu. Studia w Warszawie u profesora Noskowskiego, pobyt w Berlinie i znajomość z Ryszardem Straussem, inspirujące europejskie podróże śladami impresjonizmu bardzo rozwinęły Szymanowskiego jako kompozytora. Późniejsze lata: okres wojny, utrata majątku ziemskiego, przeprowadzka do Warszawy, objęcie rektoratu Warszawskiego Konserwatorium Muzycznego, czy ostatnie lata życia w Szwajcarii to czas ogromnej aktywności kompozytorskiej i wielkiej pracy nad znanymi powszechnie dziełami.

Album zawiera nagranie jednoaktowej opery Hagith Karola Szymanowskiego wykonanej na koncercie inaugurującym Sezon Artystyczny 2018/2019 Polskiej Orkiestry Radiowej.

Oprócz Polskiej Orkiestry Radiowej w koncercie wzięli udział: Chór Filharmonii Narodowej (przygotowany przez Bartosza Michałowskiego) i znakomici soliści: Wioletta Chodowicz - sopran (rola tytułowa), Ryszard Minkiewicz - tenor, Andrzej Lampert – tenor, Dariusz Machej – bas-baryton i Łukasz Rosiak – baryton.

Album otrzymał nagrodę Fryderyk 2020 w kategorii Muzyka Poważna: Album Roku Muzyka Oratoryjna i Operowa.

Lora Szafran zaprosiła do nagrania płyty dwoje gości – saksofonistę Henryka Miśkiewicza (którego słyszymy w „Tomaszowie” i piosence „Groszki i róże”) oraz śpiewającą Agę Zaryan (z którą panie zaśpiewały w duecie „Grande Valse Brillante”). Ta ostatnia powiedziała o Szafran: U Lory najważniejsze są szczerość i bycie sobą. Taka jest Lora Artystka i Lora Człowiek! Słychać to w każdej piosence na tej płycie!

https://bfan.link/krokodyl-50-lat-na-scenieWydany przez Agencję Muzyczną Polskiego Radia dwupłytowy album Dariusza Kozakiewicza „Krokodyl” jest jedynie kompromisem wobec tego, co można by zaprezentować na pięciu, a nawet 10 płytach.

Płyta pierwsza, to kompozycje Kozakiewicza wykonane i zaśpiewane przez Annę JANTAR, Marka PIEKARCZYKA, Natalię SIKORĘ, Patrycję MARKOWSKĄ oraz zespoły ŚWIADECTWO DOJRZAŁOŚCI, TEST i oczywiście PERFECT.

Na drugiej płycie słyszymy niezapomniane riffy i partie solowe, które Kozakiewicz wykonał w utworach wykonywanych przez zespoły BREAKOUT, AIR CONDITION, HOMO TWIST, a także Ryszarda RYNKOWSKIEGO, Grzegorza MARKOWSKIEGO, czy Wojciecha KORDĘ.

Agnieszka Osiecka „Sześć oceanów, piosenki 1962-2013” to zbiór ponad 100 utworów zarejestrowanych w latach 1962 – 2013. Znajdziemy tu piosenki, które znamy z albumu „Agnieszka Osiecka pięć oceanów” jak również nowe interpretacje. Wśród wykonawców usłyszymy m.in. Igę Cembrzyńską, Marylę Rodowicz, Krystynę Sienkiewicz, Krystynę Jandę, Ewę Bem, Skaldów, Zespół Raz Dwa Trzy, Grzegorza Turnaua, Stanisława Soykę oraz wielu innych wybitnych artystów.

Już za chwilę „Lato z Radiem” ruszy w radiową podróż po raz 50. Agencja Muzyczna i Program Pierwszy Polskiego Radia przygotowały z tej okazji dwa wydawnictwa: pięciopłytowy box CD oraz specjalną płytę winylową. Po raz 25. fonografia towarzyszy latem kultowej audycji radiowej.

25 czerwca do sklepów trafi box zawierający pięć płyt CD. To pięć dekad muzycznego istnienia „Lata z Radiem” – trzy ostatnie XX wieku i dwie pierwsze wieku XXI. Decyzja, które utwory umieścić na tych płytach z pewnością była jedną z najtrudniejszych, jakie kiedykolwiek przyszło podjąć twórcom repertuaru na tzw. płyty składankowe, ale efekt jest naprawdę niesamowity. 93 piosenki polskie i zagraniczne, większość mód, trendów, stylów i gatunków muzycznych, które towarzyszyły słuchaczom „Lata z radiem” przez to pięćdziesięciolecie i… słynna „Polka Dziadek” – muzyczne hasło rozpoznawcze audycji – w odświeżonej przez Smolika wersji z roku 2018. Wymienianie któregokolwiek z tytułów, bądź wykonawców tego zestawu byłoby nieeleganckie w stosunku do każdego z pozostałych. To naprawdę 93 hity swoich czasów! Po prostu trzeba zajrzeć do tzw. tracklisty, którą zamieszczamy pod tekstem! Do tego ponad 50 stron książeczki ze zdjęciami, w której Roman Czejarek opisuje półwieczną historię „Lata z Radiem”.

Wyjątkowa okazja wymaga specjalnej oprawy. Do współtworzenia unikatowego albumu dla uświetnienia swojej 95. rocznicy, Polskie Radio zaprosiło sprawdzonych przez lata specjalistów – swoich słuchaczy. To Oni wybrali utwory, które znalazły się w albumie „95 lat Polskiego Radia”, wieńczącym ten jubileuszowy rok. Specjalne, dwupłytowe wydawnictwo zawiera 16 wyjątkowych piosenek, na stałe wpisanych w kanon polskiej muzyki rozrywkowej – tym razem w dwóch aranżacjach: oryginalnej oraz nowej, autorstwa Adama Sztaby i Krzysztofa Herdzina. 

Ta kompilacja to przede wszystkim znakomita muzyka, ale również dobra ilustracja zaangażowania Polskiego Radia w promowanie polskich wykonawców – teraz i w przeszłości. Począwszy od 1925 roku, kiedy po raz pierwszy słuchacze usłyszeli „Halo, halo, tu Polskie Radio Warszawa!”, polska muzyka stanowi integralną część rozgłośni i ma niezachwianą pozycję również dziś, jak w żadnej innej stacji radiowej. Ponad połowę piosenek granych przez wszystkie anteny Polskiego Radia stanowią utwory wykonywane w języku polskim przez polskich wykonawców.

– Archiwa Polskiego Radia zawierają klejnoty i perły polskiej kultury. Kulturotwórcza rola Polskiego Radia jest nie do przecenienia, a bez istnienia mediów publicznych, polska kultura doznałaby zubożenia – dodaje Krzysztof Czabański, przewodniczący Rady Mediów Narodowych, który objął patronat nad wydawnictwem. Na przestrzeni 95 lat w programach Polskiego Radia pojawiali się najwybitniejsi przedstawiciele rodzimej sceny muzyki rozrywkowej, co znalazło odbicie właśnie w albumie „95 lat Polskiego Radia”, który ukazał się  w sprzedaży 11 grudnia 2020 roku. 

Po raz pierwszy do przestrzeni cyfrowej trafia zestaw ponad pięćdziesięciu nagrań studyjnych i koncertowych piosenek Stanisława Grzesiuka, utrwalonych przez Polskie Radio w latach 1959-1962 oraz niemal trzydzieści bardzo krótkich monologów, bądź komentujących umieszczone na albumie piosenki, bądź opowiadających, jak warszawska ulica kiedyś wyglądała i żyła.

Premierowo ten zestaw nagrań ukazał się nakładem Agencji Muzycznej Polskiego Radia (jeszcze jako Radiowej Agencji Fonograficznej) w formie dwupłytowego albumu CD,  w 2007 roku, czyli ponad piętnaście lat temu.  Pierwszego wznowienia wyczerpanego nakładu Polskie Radio dokonało w roku 2015.

Duet autorski Jeremi Przybora – autor tekstów i Jerzy Wasowski – kompozytor pojawił się ze swoim Kabaretem w Telewizji Polskiej, wkrótce po jej powstaniu, jesienią 1958 roku. Przez kolejne osiem lat twórcy regularnie dostarczali widzom znakomitą rozrywkę, snując opowieści, sami wykonując swoje utwory oraz zapraszając do ich wykonania wschodzącą elitę polskich aktorów: Kalinę Jędrusik, Barbarę Krafftównę, Aleksandrę Śląską, Krystynę Sienkiewicz, Irenę Kwiatkowską, Wiesława Michnikowskiego, Mieczysława Czechowicza, Wiesława Gołasa, Edwarda Dziewońskiego, Bohdana Łazukę i jeszcze kilkoro innych.

Premierowo ten zestaw nagrań z lat 1962-1980 ukazał się w listopadzie 2011 roku nakładem Agencji Muzycznej Polskiego Radia w formie tradycyjnej płyty CD, a właściwie dwupłytowego albumu. Wzbudził wówczas, z racji swojej zawartości, wielkie zainteresowanie wśród fanów Czesława Niemena i publicystów zajmujących się muzyką. Co najważniejsze, fani i zwolennicy twórczości Niemena zagłosowali przy pomocy portfeli i album „Pamiętam ten dzień” pokrył się platyną. Dziś jest to dobro niemal nie do zdobycia na rynku, a na aukcjach w Internecie cena tego wydawnictwa dochodzi do 500,- złotych.