Muzyka poważna

Beata Bilińska jest jedną z najwybitniejszych polskich pianistek, doktorem habilitowanym Sztuk Muzycznym oraz adiunktem na Akademii Muzycznej Karola Szymanowskiego w Katowicach. Od ponad dwudziestu lat aktywnie działa na polskiej scenie muzycznej występując z koncertami solowymi, recitalami z orkiestrami symfonicznymi oraz kameralnymi. Na swoim koncie ma wiele zagranicznych występów między innymi we Francji, Argentynie, Austrii, Japonii, Irlandii, USA, Szwecji, Szwajcarii czy we Włoszech. Na swoim koncie ma liczne wydawnictwa płytowe, między innymi koncerty fortepianowe Chopina oraz Beethovena.

Opera „Maria Padilla” Gaetano Donizettiego zarejestrowana na żywo podczas 15. Wielkanocnego Festiwalu Ludwiga van Beethovena. W partii tytułowej wystąpiła sławna sopranistka Nelly Miricioiu. W realizacji dzieła udział wzięli soliści: Helena Zubanovich, Jorge Prego, David Pershall, Andrew Craig Brown, Jennifer Feinstein, Eric Barry i Eric Downs , którym towarzyszyła Polska Orkiestra Radiowa, Chór Polskiego Radia w Krakowie, Chór Opery i Filharmonii Podlaskiej. Całość poprowadził Łukasz Borowicz.
Opera została zrealizowana we współpracy z Opera Program Yale School of Music i jego dyrektorem artystycznym, Prof. Doris Yarick Cross.

Projekt dotyczy wydania na płycie CD koncertowej wersji opery „Ifigenia na Taurydzie” [Iphigénie en Tauride] Christopha Willibalda Glucka.

Wykonanie opery w oryginalnej francuskiej wersji językowej było związane z 300. rocznicą urodzin kompozytora. Odbyło się w dniu 14 kwietnia 2014 r. w Filharmonii Narodowej w ramach XVIII Wielkanocnego Festiwalu Ludwiga van Beethovena. To wykonanie i jego rejestracja jest kontynuacją współpracy z Wydziałem Wokalnym Yale School of Music i profesor Doris Yarick-Cross w ramach prezentacji na Festiwalu koncertowych wersji wyjątkowych, ale rzadko prezentowanych oper.

Do udziału w projekcie zostali zaproszeni młodzi znakomici śpiewacy ze Stanów Zjednoczonych, Finlandii i Wielkiej Brytanii: tenor Eric Barry (partia Pyladesa), baryton David Pershall (partia Orestesa), sopran Helena Juntunen (wykonującą główną rolę Ifigenii), bas George Mosley (partia Taosa). Role drugoplanowe powierzone zostały młodym francuskim śpiewakom: Laurze Holm, Annie Destrael, Guillaume’owi Durand i Benoit Deney’owi. Wystąpiły też zespoły Polskiej Orkiestry Radiowej i Chóru Polskiego Radia z Krakowa. Całość poprowadził dyrygent Łukasz Borowicz. Projekt wsparła Ambasada Stanów Zjednoczonych w Polsce. Koncert został zarejestrowany przez Polskie Radio.

Chopinowski dorobek fonograficzny przedstawicieli polskiej tradycji pianistycznej bez wątpienia należy do najbardziej imponujących na świecie. Wielu znakomitych polskich muzyków, dokonując licznych nagrań dzieł Fryderyka Chopina, do dziś poprzez swoje wykonania wyraża ogromny entuzjazm wobec tej twórczości.

Chcąc przypomnieć sylwetki wybranych wybitnych polskich pianistów prezentujemy w ich interpretacjach najbardziej znane utwory Fryderyka Chopina. Album ten powinien więc spełnić oczekiwania zarówno melomanów, poszukujących krótkiego przewodnika po szczególnie reprezentatywnych przejawach twórczości polskiego kompozytora, jak i miłośników polskiej pianistyki.

Umieszczone w albumie nagrania to zarówno studyjne interpretacje utrwalane przez lata dla Polskiego Radia, jak i te zarejestrowane podczas występów publicznych. Materiał ten jest bezcenną wizytówką naszej narodowej tradycji wykonawczej, tym bardziej, że większość nagrań ukazuje się na CD po raz pierwszy.

Niniejszy album został uzupełniony o Mazurek a-moll op. 17 nr 4 w interpretacji rosyjskiej pianistki Natalii Gawriłowej, której wykonanie mazurków zarejestrowane podczas VIII Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie od wielu lat uważam za wzorcowe i bardzo niesłusznie zapomniane.

Dariusz Marciniszyn

Simon Boccanegra - dyskretnie awangardowa opera Verdiego. Cała opowieść toczy się w ponurej atmosferze pałacu dożów, konsekwentnie podkreślanej przez muzykę. Być może z tego powodu w operze dominują niskie głosy, już w prologu, którego akcja rozpoczyna się w nocy, protagoniści śpiewają głosami barytonowymi i basowymi, a głosy kobiece pojawiają się tylko w chórze.

Dwupłytowe wydawnictwo Polskiego Radia prezentujące dokonania Henryka Czyża, wybitnego dyrygenta kompozytora i pedagoga, który dyrygował orkiestrami filharmonii: leningradzkiej, berlińskiej, sztocholmskiej, madryckiej oraz orkiestrami: BBC i Santa Cecilia. W jego rozległym repertuarze dużo miejsca zajmowały formy oratoryjne, muzyka klasycyzmu i współczesna. Na polskie sceny operowe i estrady koncertowe wprowadził między innymi wiele utworów Igora Strawińskiego, Artura Honeggera i Claude Debussy'ego.

„Harfy Papuszy” to poemat symfoniczny skomponowany w 1993 r.przez Jana Kantego Pawluśkiewicza do wierszy Bronisławy Wajs „Papuszy”. Fascynacja kompozytora wierszami tej cygańskiej poetki dała początek wielkiej formie wokalno-instrumentalnej na głosy, chór i orkiestrę, w której J. K.Pawluśkiewicz obrazuje świat Romów oraz uwydatnia sens poezji Papuszy.

7 płytowy album  wydany z okazji  Jubileuszu znakomitej polskiej skrzypaczki zawiera nagrania archiwalne z lat 1974-2007 - w  tym  22 nagrania po raz pierwszy opublikowane na płytach.

Kaja Danczowska jest laureatką międzynarodowych Konkursów: V Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im.Henryka Wieniawskiego w 1967 r. – 3 nagroda, Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Alberto Curci w Neapolu w 1969 r. – 2 nagroda, Konkursu Wykonań Muzycznych w Genewie w 1970 r. –2 nagroda,  Międzynarodowego Konkursu Radiowego w Monachium  w 1975 r. – 3nagroda, Międzynarodowego Konkursu Muzycznego im. Królowej Elżbiety Belgijskiej w Brukseli  w 1976 r. - srebrny medal.

Najznakomitsze wykonania z całego dorobku nagraniowego Kai Danczowskiej zostały wybrane przez samą artystkę - niektóre  z nich po raz pierwszy opuściły archiwa Polskiego Radia i radiofonii niemieckich. Dodatkowym atutem są komentarze Kai Danczowskiej zamieszczone w booklecie. Kaja Danczowska z niemal fotograficzna pamięcią, drobiazgowo odtworzyła chwile z tamtych lat - ludzi, orkiestry,koncerty, podróże, spotkania.

Stockhausen - komponujący w domu, z dwojgiem malutkich dzieci za ścianą - postanowił „skomunikować” się z otoczeniem w nietypowy sposób. Utwór napisany dla sześciorga śpiewaków wymagał od nich specjalnej techniki wokalnej (alikwotowej) oraz całkowitego zjednoczenia. Autor zostawił dokładną „instrukcję obsługi”. Każdy artysta ma do dyspozycji: osiem (panie) lub dziewięć (panowie) rytmicznych modeli wokalnych oraz karty magicznych imion bóstw pochodzących z różnych kultur (do swobodnego żonglowania). Wszystko po to, by stworzyć ciąg płynnych 51 formuł, czyli przeprowadzeń, w których za każdym razem inny śpiewak pełni rolę przewodnika - koryfeusza. „Napisałem 75-minutowy utwór oparty na jednym nonowym akordzie B-dur” – miał żartować kompozytor. W istocie ów dźwięk B (za każdym razem odnajdywany na nowo) mieni się - za sprawą alikwotów - zmienną barwą, kontrastami, natężeniem. Wciąga w trans, obezwładnia. „Stimmung jest na pewno muzyką medytacyjną. Czas jest zniesiony” – komentował Stockhausen. - „Wsłuchujemy się we wnętrze dźwięku, we wnętrze widma harmonicznego, we wnętrze samogłoski, we wnętrze”. Pomimo specyficznej techniki wokalnej, aury akustycznej i swoistej filozofii - „wejście” w Stimmung nie jest procesem karkołomnym. Ważna jest deklaracja współuczestniczenia - wspólnego przeżywania, odczuwania, oczyszczenia. Wsłuchiwanie się w siebie i w otoczenie. Harmonia wewnętrzna i zewnętrza. Pełna wolność.

Karol Kurpiński urodził się w 1785 roku we Włoszakowicach. Karol Kazimierz, który w przyszłości miał się stać jednym z czołowych polskich kompozytorów I połowy XIX wieku, był piątym z sześciorga dzieci Marcina Kurpińskiego i Franciszki z Wańskich, pochodzącej z rodu znanych wielkopolskich muzyków - Jana i Rocha Wańskich. W dwunastym roku życia Karol Kurpiński udał się do miejscowości Sarnowa koło Rawicza, by w tamtejszym kościele, którego proboszczem był brat jego matki ks. Karol Wański, podjąć się pełnienia funkcji organisty.

Szymanowski – Complete Violin and Piano Works to podwójny album zawierający przekrój przez istotny dział twórczości wielkiego polskiego kompozytora. Umuzykalniona rodzina Szymanowskiego zorientowana była głównie w kierunku pianistycznym. Jak pisze Maciej Pinkwart w przedmowie do wydawnictwa, skrzypce, w otoczeniu wielkiego twórcy, pojawiły się jednak dość wcześnie za sprawą przyjaciela domu – amatorsko grającego Bronisława Gromadzkiego. Uczący się od najmłodszych lat Karol pod kierownictwem ojca, a potem pod czujnym okiem Gustawa Neuhausa w pierwszej kolejności zapoznał się z dorobkiem romantyzmu. Studia w Warszawie u profesora Noskowskiego, pobyt w Berlinie i znajomość z Ryszardem Straussem, inspirujące europejskie podróże śladami impresjonizmu bardzo rozwinęły Szymanowskiego jako kompozytora. Późniejsze lata: okres wojny, utrata majątku ziemskiego, przeprowadzka do Warszawy, objęcie rektoratu Warszawskiego Konserwatorium Muzycznego, czy ostatnie lata życia w Szwajcarii to czas ogromnej aktywności kompozytorskiej i wielkiej pracy nad znanymi powszechnie dziełami.

15 Inwencji dwugłosowych BWV 772-786 i 15 Sinfonii na trzy głosy BWV 787-801. Lekcje śpiewności, nauki o kontrapunkcie, prowadzeniu głosów i artykulacji udzielonej przez Wielkiego Bacha dla młodszych i starszych adeptów gry na klawesynie.

Lilianna Stawarz- klawesynistka-solistka-kameralistka-czasami szef orkiestry. Pedagog. Entuzjastka muzyki instrumentalnej i wokalnej epoki baroku. Muzyk, który często słyszy kolorami i widzi muzykę. Niepoprawna optymistka.

Dwupłytowy album zawierający nagranie koncertowe opery "Der Berggeist", dokonane podczas 13. Wielkanocnego Festiwalu im. Ludwiga van Beethovena. Jest to rejestracja pierwszego wykonania tej opery po 172 latach i jednocześnie pierwsze fonograficzne nagranie dzieła Louisa Spohra.

Duch Gór wpisuje się w tradycję niemieckiej opery wczesnoromantycznej, opisującej - znane jeszcze z mitologii greckiej - niełatwe stosunki świata fantastycznego ze śmiertelnikami. Zwykle postać fantastyczna zakochuje się w istocie śmiertelnej, ale miłość ta nie ma szans na szczęśliwe spełnienie – przynajmniej w życiu doczesnym. W Duchu Gór zakochany w księżniczce Almie tytułowy bohater zostaje w końcu przywołany do porządku przez (niewidzialnego i niemego) Przedwiecznego Ducha, który uświadamia górskiemu młodzieńcowi, że miłość jest wyłącznym atrybutem śmiertelników.