Polska nostalgia vol. 2. Sentymentalne piosenki raz jeszcze [CD]

Polska Nostalgia – jubileuszowa kolekcja płyt z okazji 90-lecia Polskiego Radia. Historia polskiej piosenki, utrwalona w studiach i na taśmach Polskiego Radia. Piosenki które wytrzymały próbę czasu.

Tym razem, na trzeciej już płycie z kolekcji Polska Nostalgia, muzyka jest różnorodna i głównie z lat 70-tych. Wspólnym mianownikiem są okolice jazzu i funky, ale niepozbawione takich domieszek jak bossa nova, rock czy disco. Album zawiera wielkie przeboje ("Tam, gdzie lekki wieje wiatr"), absolutne klasyki ("Deszcz w Cisnej"), ale także zupełnie zagubione i zapomniane kompozycje ("Szare kwiaty"), których dziś, po latach niebytu, słucha się jak kosmicznych odkryć. Dzięki dołączonej do albumu książeczce, poznamy też kilka ciekawych historii: utwór "Nie wiem" grupy NOVI – pierwszy raz w krajowym wydaniu płytowym, "Bossa Nova" z wokalizą Ewy Wanat – powszechnie przypisana do filmu "Polowanie na muchy", a w filmie jej nie ma, "Czarna woda, biały wiatr" – znakomita kompozycja i festiwalowe wykonanie Zdzisławy Sosnickiej z grupą Bizony.  Na płycie usłyszymy również grupę Bemibek w klasyku Lennona i McCartneya, a także Jerzego Połomskiego jakiego pewnie większość nie zna. Jerzy Połomski z utworem "Nie pierwszy raz" otwiera trzecią audycję POLSKIEJ NOSTALGII, której posłuchać powinni nie tylko Ci co mają 60+, ale przede wszystkim Ci, co mają dzisiaj 30+ i jeszcze twierdzą, że wcześniej nic nie było – naprawdę mogą się zdziwić. To jest mocny, oldskulowy zestaw utworów do głośnego słuchania, zrekonstruowany cyfrowo, najlepiej jak można było.

„Warska jest prawdziwą artystką. Proszę zwrócić uwagę, jak staroświecko brzmi dzisiaj ten zwrot – prawdziwy artysta. Dziś się tak nie mówi, mówi się: aktor, pianista, reżyser. Określamy w ten sposób profesję. Zawężamy i precyzujemy. Natomiast w słowie artysta, nie zawsze kryje się profesja. Było to określenie predyspozycji psychicznych. Określenie poważne, wręcz patetyczne, a czasami żartobliwe. Oznaczało tyle, co marzyciel, fantasta. Wanda Warska śpiewa, ale nie tylko śpiewa. Jest fascynującą osobowością, ma rzadką umiejętność  wytwarzania własnej, niepowtarzalnej atmosfery. Ciepła, sympatyczna, jednocześnie trochę dziwaczka, taki kot, który chadza własnymi drogami.”
Tak o Wandzie Warskiej pisała w latach sześćdziesiątych Agnieszka Osiecka.