Nowości

Kompozytor i multiinstrumentalista Damian Sikorski debiutuje jako lider własnego Projektu i autor albumu, dzięki któremu obraz polskiej muzyki wzbogaca się o dziesięć alt-popowych perełek.

Damian Sikorski gra na wielu instrumentach (ale przede wszystkim na gitarze basowej), komponuje i pisze teksty piosenek. Jako dziennikarz radiowej Czwórki w autorskich audycjach łowi nowe talenty (akcja „Wydaj płytę z Będzie głośno!”) i prezentuje te już uznane. Był członkiem zespołów Menski, Nocny Stróż i Quidam, koncertował u boku Colina Bassa z legendarnej grupy Camel, występuje jako basista w koncertowym składzie hip-hopowej grupy Hemp Gru. Teraz - krótko po 40. urodzinach - świętuje premierę albumu, na którym podsumowuje doświadczenia (muzyczne i życiowe), spełnia marzenia i ujawnia swoją artystyczną wrażliwość.

Najsłynniejsze nagranie koncertowe w historii polskiego rocka. Ponad 40 lat po premierze do sklepów trafia dwupłytowe, winylowe wznowienie drugiego albumu Perfectu.

Październikowy wieczór ’82. Na dworze ciemna i zimna noc stanu wojennego, a w warszawskim klubie Stodoła blask i żar. Gra zespół Perfect w pierwszym, legendarnym składzie: na gitarach Zbigniew Hołdys i Andrzej Urny, na gitarze basowej Andrzej Nowicki, na perkusji Piotr Szkudelski. Przy mikrofonie Grzegorz Markowski, do niedawana obiecujący aktor teatralny, dziś bóg rocka, spocony, z obnażonym torsem, owijający sobie publiczność wokół palca.

Po przerwie wymuszonej przez komunistyczne władze był to pierwszy koncert zespołu, którego słuchała cała Polska. Nakład debiutanckiego albumu z niezapomnianą białą okładką sięgnął trzystu tysięcy egzemplarzy. W radiu tej muzyki nie można było usłyszeć, ale grało się ją na każdej prywatce, aż do zdarcie płyty. Posłuchać jej na żywo było marzeniem każdego nastolatka.

Jeden z najsłynniejszych albumów w historii polskiego rocka, otoczony legendą, ponadczasowy. Wyczekiwana przez fanów reedycja brzmi i wygląda perfekcyjnie.

Dwie płyty analogowe zostały opakowane w lśniącą lakierem podwójną kopertę typu gatefold, a w środku znalazło się miejsce na długi wspominkowy tekst. Ikoniczny front okładki - z jaskrawo zielonym logotypem zaprojektowanym przed Edwarda Lutczyna - prezentuje się oszałamiająco.

A muzyka…

Polskie Radio z dumą prezentuje osobisty wybór jedenastu piosenek Ireny Santor: największej z wielkich dam polskiej piosenki, kochanej przez kilka pokoleń słuchaczy, podziwianej za kunszt, styl i gust.

Niezwykłe wydawnictwo zrodziło się z wzajemnej miłości i szacunku: wielbicieli wobec Ireny Santor, i jej samej - wobec swoich słuchaczy.

Nieodkryty wcześniej skarb z archiwum Polskiego Radia: dwa koncerty Mieczysława Kosza na Jazz Jamboree w 1967 i 1968 r.

Niewidomy wirtuoz fortepianu zadebiutował na warszawskim święcie jazzu w 1967 r., zaledwie kilka miesięcy po przyjeździe do stolicy z Krakowa. Występując jako lider tria z Januszem Kozłowskim na kontrabasie i Sergiuszem Perkowskim na perkusji wzbudził powszechny zachwyt. Janusz Wolski, korespondent magazynu „Jazz”, relacjonował na gorąco: „Najciekawszym wydarzeniem koncertu »Nowe twarze w polskim jazzie« był występ Mieczysława Kosza. Zademonstrował on bardzo osobistą koncepcję gry, dobre wyczucie swingu, pełny, soczysty dźwięk i wielką kulturę muzyczną. Kosz wzoruje się na Billu Evansie, co w połączeniu z wielką muzykalnością dało »czysty« jazz, bez efekciarstwa i niepotrzebnych popisów.”

Pospieszalscy śpiewają (i grają) Herberta, Baczyńskiego, Norwida i innych, czyli największy rodzinny zespół w Polsce i wiersze największych polskich poetów.

Kiedy na początku lat 90. XX wieku bracia Jan, Karol, Marcin i Mateusz Pospieszalscy nagrali pierwszą płytę rodzinnego zespołu - legendarny już album z kolędami - więcej niż połowy obecnego składu Pospieszalskich nie było jeszcze na świecie. Dziś bez 15-osobowej (stan na listopad 2024) orkiestry trudno sobie wyobrazić polską scenę muzyczną. Tworzą ją wirtuozi wykształceni na polskich i europejskich muzycznych uczelniach, na co dzień grający w czołowych formacjach popowych, jazzowych, folkowych I hip-hopowych. O muzyce klasycznej nie wspominając.

Podczas jednego z regularnie zwoływanych rodzinnych zlotów-warsztatów, Mateusz Pospieszalski, jeden z nieformalnych liderów zespołu, saksofonista, kompozytor i człowiek-elektrownia, zaproponował, by przygotować album, na którym znalazłaby ujście pozamuzyczna pasja niemal wszystkich członków rodziny: czytanie wierszy.  Propozycja została przyjęta przez entuzjastyczną aklamację.

Mówi Mateusz Pospieszalski:  „To zespół, który funkcjonuje bez kalkulacji i biznes-planu, więc możemy na nikogo się nie oglądać i robić tylko to, na czym nam zależy. A ten album o dumna demonstracja naszych możliwości: jako kompozytorów i wykonawców. Ma działać na emocje, a dzięki słowom, także pobudzać intelektualnie.” 

Upamiętnienie światowej sławy dyrygenta i kompozytora oraz mistrzowski popis czołowych polskich zespołów symfonicznych: Orkiestry Polskiego Radia w Warszawie i NOSPR w Katowicach.

Gdyby nie wypadek, któremu podczas wojny uległ w rodzinnym Lwowie, Stanisław Skrowaczewki (1923-2017) zostałby zapewne pianistą-wirtuozem. Kontuzjowany w obie dłonie poświęcił się jednak komponowaniu i dyrygowaniu orkiestrami - i jeszcze przed trzydziestką osiągnął spektakularne, europejskie sukcesy. Pracował w Krakowie, Wrocławiu, Katowicach i Warszawie, w Paryżu studiował u Nadii Boulanger, zdobywał laury międzynarodowych konkursów kompozytorskich i dyrygenckich. W 1956 r. poprowadził orkiestry z Cleveland, Nowego Jorku, Pittsburgha i Cincinnati, a w 1960 r. podjął decyzję o pozostaniu w USA na stałe. Zamieszkał w Minneapolis, gdzie szefował orkiestrze symfonicznej i skąd coraz częściej wyjeżdżał na zaproszenia filharmonii i oper w Nowym Jorku, Berlinie, Wiedniu, Londynie, Amsterdamie, Paryżu, Tokio… Nagrał dziesiątki płyt (zasłynął zwłaszcza interpretacjami monumentalnych dzieł austriackiego neoromantyka Antona Brucknera), nigdy też nie przestał pielęgnować związków z ojczyzną - zwłaszcza w ostatnich dekadach swojego życia był w Polsce częstym - witanym z honorami - gościem.